Sakar

Dün hayatımın en komplike sakarlıklarını ve salaklıklarını yaptığım gün olarak tarihe geçti. kırk yılda bir hafta içi izin kullanıyorum. evrenin bana mesajı bu sanırım. çalış diyo bana resmen. evde durma. malsın çünkü diyor. suratıma söylüyor birde bunları. ne zaman evde dursam hafta içi bi bok geliyo başıma.
sakarlık bence ufak tefek şeyler devirmek, ne biliyim sağa sola çarpmak değildir. bu her insana olabilir. sakarlık ufak tefek şeyleri devirmeyi önlemeye çalışırken dağları devirmektir.
şöyle ki ; sabah karnım acıktı kahvaltı yapacaktım. tepsinin içinde yiyecek içecek var. önümde masa, masada laptop. laptop'da birşey bakarken elim çarptı zeytin kabının kapağını düşürüyorum. düşürürken görüyorum bunu yakalamak için hamle yapıyorum. halbu ki bırak düşsün. bok var dimi. tepsi yana doğru kayıp kucağımdan düşmeye başlıyor o sırada. zeytin kabının kapağını s**tir edip tepsiyi tutmak için yan dönüp ona hamle yapıyorum. bu sırada kolum sehpaya çarpıyor laptopu düşerken görüyorum. tam tepsiyide s**tir edip laptop'a doğru hamle yapacakken duruyorum olayın farkına varıyorum. bırakıyorum hepsi düşüyor rahatıyorum. sonu gelmeyecekti yoksa bu olayın. bi zeytin kabı kurtarcam diye odayı yıkacaktım zaten. yıktımda gece. orayada gelicem. ondan sonra türkiye neden deprem ülkesi. eee ben varım, zeytin kabı kapağı var. neden olmasın ki. düşüyor, napıyım.
ondan sonra evde canım sıkıldı. spor salonuna gittim. çıktım yürüyüş bandına. yürürken salak salak şeyler düşünüyorum. kafalarının arkasına vurunca pat diye bayılan adamlar geliyor aklıma. öyle adammı olur lan. şimdi bi örnek vericem rezil olucam ama olsun. vereyim yinede ben. kurtlar vadisi mesela. polat'tır, abdül'dür, memati'dir birini öldürmek isteyince kurşunu düşmanın herhangi bi noktasına gönderiveriyor. bayıltmak isteyince de kafasına paat diye vuruyor silahla bayılıyor düşman.
lan bi kerede kafasına vurulan adam kalksın desin ki "ne vuruyon lan yavşak". bak bu kurtlar vadisinde olmadı bu zamana kadar ama benim başıma dün spor salonunda geldi. elimde 5 kiloluk dambıllarla arkadaşa şaka yapayım derken kafasına vuruyorum (itiraf ediyorum hayvanın tekiyim, allah'dan elime kimyasal silah vermiyolar). adamın kafasına vurdum 5 kiloluk dambılı. ben bekliyorum ki bayılcak, sonra suni tenefüs yapacak adam arıycaz bulamıycaz. arkadaş orada ölecek. beni hapse atacaklar. aileler arasında kan davası başlıycak falan. lan adam kalktı ayağa "senin ağzına s***m mal herif. kaçma lan yavşak" diye kovalamaya başladı beni. bi yandan kaçıyorum, bi yandan mal gibi gülüyorum birde laf yetiştiriyorum adama "olum senin bayılman lazım, genlerine tüküreyim hulk'musun sen" diye. o yüzden baktınız ki evinize hırsız girdi. elinize sert bi cisim alır arkasına pusarsınız. kafasına bi tane vurur bırakırsanız, tamam bu iş bitti diyip ortaya çıkarsanız, bi bakmışsınız ki adam bayılmamış. hatta %80 bayılmaz. sonra hırsız döner ateş eder, bıçak sokar öyle mal gibi kalırsınız. benden söylemesi. hırsız kardeşide uyarayım. adama ateş edersin bi bakarsın adam ölmemiş. oysa ki kafadan vurduğunu düşünürsün. ama ölmez (örnek : ibrahim tatlıses). gerçek hayat böyledir. buda böyle bitti eve gittim. ben öyle sandım. bitmemiş. gece yeni başlıyordu.
hepiniz bilirsiniz. kpss çalışanlarınız olmuştur. bende 3-4 ay önce başladım çalışmaya. bi sürü kitap sahibi olursun soru kaçırmamak için. yok şu yayındanda çözeyim, yok bundanda göreyim falan. adamın biri geli "bak bundanda çöz bu çok iyi" der. sende "bu yavşakdan eksiğim kalmasın" diye ondanda çözersin. sonuç olarak hayatımda görmediğim kadar kitabım oldu benim. kendi okuduğum kitaplarımda var bir dünya. 60 kiloya yakın kpss kitabım var benim. tabii çoğunu çözmedim o ayrı. bi yere atanırsam çözemediğim kitapları dağıtcam. söz.
ders çalışırken bunların hepsi kitaplığımda değildi. yerli yerindeydi hepsi. yerdeydi yani. koltuğun üstünde de vardı. dağınıktı odanın içinde yani. ama hepsinin kendince yeri vardı bende. coğrafya çalışcaksam yerlerde sürekli kitap aramıyordum yani. gidiyodum alıyodum balkon kapısının ordan. tarih kitapları kaloriferin ardındadır. gelende odaya dağınık diyor. ne dağınığı olum hepsi bilinçli konuldu onların oraya. neyse işte sınav bitti. ders falan çalışmıyorum yani. geçtiğimiz cuma günüde annem ben yokken odaya dalmış ve bütün sistematiği bozmuş. bi şekilde yerleştirmiş tüm kitapları kitaplığıma. bastı gitti ordanda babamla gezmeye.
odada resmen yer açıldı. hatta bi bölümünü kiraya verebilirim. pm atabilirsiniz. o kadar yer kaplıyormuş odada. bundan bi kaç gün önce çatır çutur sesler geliyo odadan. ama ben sallamıyorum. telefondayım sürekli. çatır çutur sesler geliyor. takmıyorum. bana ne lan diyip konuşmaya devam ediyorum. bide normalde insanın içi ürperir ya ses duyunca. benim ürpermez. o kadar dalmışım yani. meğer yaklaşan tehlikenin habercisiymiş onlar. dün gece saat 05:30 da kitaplık "ben bu kadar yükü taşıyamam burama kadar geldi" deyip yıkıldı. o kitapların hepsi patır patır yıkıldı. ben uyurken. yatağımda zıpladım lan. deprem oluyor diyip yatağın yanına tünedim. koltukla kitaplık arası 1 metre falan. lan baktım deprem sadece burda oluyor, odanın dışına kaçayım derken bitti olay. ben enkazın başında dona kaldım. annem babam sese uyanıp odama daldılar. babam beni enkazın başında şaşkın şaşkın bakarken görünce :
- allah belanı vermesin lan senin. al işte yetişdirdiğin çocuğa ba (anneme diyor). olum hastamısın lan sen. manyak mısın olum derdin ne senin pezemeng gecenin bu saatinde.
+ baba dur ne diyorsun ya
- hayvan herif gece gece ödümüzü koparttın.
gitti sonra. gece sevgilimi özlediğimi düşünüp "haaaaayyyyt şimdi hayatını öptüm senin" diyerek kitaplığa tekme atmak suretiyle ortadan ikiye yardım sanıyor adam. resmen olay başıma kaldı ya lan. adamı vurdular üzerime yıktılar. hissettim bunu. olay yerinde kalakaldım öyle.
aslında ben olayı biliyorum. kpss'den 75 puan aldım ben. benim için büyük olay bu. kitaplarımızın zafer kutlamasıydı bu. terside olabilir. istediğin puanı al "senden bi bok olmaz" diyorda olabilir. yalnız adamın kafaya dambılla vurdum. allah'da benim belamı versin. ulan inşallah çocuğu olur. dur lan o başka yere vuruncaydı.

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.