Zamanın tuzağı

aman o erişilmez hızıyla akıp gidiyor. Yaşamımız büyük ideallerin, büyük mutlulukların, büyük umutların peşinde koşmakla geçiyor. Küçük hiçbir şeyle yetinmiyoruz, yetinmek istemiyoruz. Gözümüzün önündeki Güzellikleri fark etme yeteneğinden bile yoksunuz. Oysa elimizi uzatsak yakalayacağımız öyle çok mutluluk var ki... Pişmanlıklar yaşıyoruz ama asıl ve en büyük pişmanlığı yaşayamadığımız şeyler için duyacağımızı hiç düşünmüyoruz. Sevmek bizi çok korkutuyor. Sevmeyi bir kabus haline getiriyoruz


Peki aklımız başımıza ne zaman gelecek? Ölüm gelip kapıyı çaldığı zaman mı? Oysa bizim elimizde değil mi yaşamımızı istediğimiz gibi yoğurabilmek? Ya o aradığımız büyük şeyleri ölene dek bulamazsak? O zaman bir hiç için yaşamış olmayacak mıyız? Kendimizi mutlu kılmak, yaşamı keyifle, zevkle yaşamak o kadar kolay ki... Her an özel. Her an bir daha asla yaşanmayacak. Bunu bilmek bile yeterli. Kendimizi önemsemeliyiz. Bunu başarabilirsek başkalarına da önem verebiliriz ancak. Kendimizi sevmeliyiz. Ancak o zaman bir başkasını da sevebiliriz. Doğrularımızla, yanlışlarımızla, güzelliklerimizle, çirkinliklerimizle sevmeliyiz kendimizi. Aşkın içimizde yeşermesine izin vermeliyiz. İnsanı insan yapan on en müthiş duygu aşk değil midir? Zaman bizim tuzağımızdır. Ertelemekse en büyük hatamız. Ne yapacaksak, beklemeden, hemen, bugün, şimdi yapmalıyız... Bir daha istediğimizi yapmak için asla fırsat bulamayabiliriz.

__________________