[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Gece sessizliğinde, Süleyman odasında yalnız başına oturuyordu. İbrahim son günlerde daha uzakta duruyor, müdahalelerde sadece gözlemci oluyordu. “Artık kendi başına sorumluluk almanın zamanı geldi,” demişti bir sabah.
O sabah, Süleyman Melike ve Sabur’a döndü: “Siz benim kardeşimsiniz, onlar sizin için buradayım.” Melike ve Sabur, akıl yoluyla yanıt verdiler: “İsimlerimizi ne zaman zihninden geçirsen yanında olacağız. Ama kimseye belli etme.” Bu güven, ona hem rahatlık hem de gizemli bir sorumluluk yüklemişti.
Gün, Süleyman için yeni bir sınavla başladı. Bir kadına musallat olmuş, Allah’a inanmayan bir cin, kadının içinden çıkmak istemiyordu. Süleyman, Melike ve Sabur’un henüz müdahale etmeyeceğini biliyordu. Bu, onun bağımsız sınavıydı.
Cinle yüzleştiğinde kalbi hızlı atıyordu, ama kararlılıkla ona baktı: “Ben Allah’tan başkasına itaat etmem! Sen de Müslüman olmayı seçebilirsin.” Cin, öfkeyle direndi, ama Süleyman dualarını ve ritüellerini aralıksız sürdürdü. Kadının etrafındaki karanlık enerji yoğunlaştı, ama Süleyman, inancı ve kararlılığıyla mücadele etti.
Süleyman, kadının ruhunu koruyarak ve karanlığı zorla ayırarak ritüeli tamamladı. Bu mücadelede Melike ve Sabur sessizce yanında duruyor, yalnızca gözlemliyorlardı. Bu an, onun gerçek bir Hüddam olarak bağımsız güç kazanmasının başlangıcıydı.
Vakadan sonra, Süleyman yorgun ama güçlenmişti. İbrahim yanına yaklaştı ve sessizce başını salladı: “Artık yolun kendi ellerinde. Ama unutma, karşına çıkacak her gölge, sabrını ve bilginin sınırlarını test edecek.”
O gece, Süleyman rüyasında Sevda’yı gördü. Yanında Melike ve Sabur vardı; karanlık yine peşindeydi. Bu rüya, ona hem bir uyarı hem de yol arkadaşlarının önemini hatırlattı. Artık bir Hüddam olarak bağımsız hareket etmeye başlamış, ama gerçek sınavlar henüz sona ermemişti.