Kabuklar var aklımın dip köşesinde,
Beni senden alan.
Bilir misin ki;
Kahır kapılarında nöbette bekleyenler,
Seni benden soranlar.
Yazdıkça boşalıyor sayfalarda,
Bir garip oluyor hatıralar.
Sarp yüzlü bir çehre gibi,
Baksam da dik yamaçlarına,
Uçurumundan düşmeyecek,
Dalında kurumuş bu yaprak.
Kaldıysa içinde bir damla,
“Seni sevmek”
Göreceksin ki;
Dokunduğunda yeniden yeşerecek.