Neden pembe?
Bu soruyu onlarca kez aldım. Hayatımın her alanında. Sadece sanal dostlarımdan değil, işte, okulda, arkadaş çevremde. Hepsine kaçamak cevaplar verdim. “Seviyorum” dedim kimi zaman ya da “beni yansıtan renk” diye söyledim. Bilmiyorum. O kadar çok yazdım ki bu renge olan tutkumu ama hiçbir zaman gerçek cevap vermedim.

Şimdi ne değişti? Ben değiştim.

Pembe… Çocukluk anılarımda bile en sevdiğin renk sorusuna bu rengi hiç söylemedim aslında. Çünkü tek bir renge indirgemek istemezdim bir şeyleri. Birden çok rengim vardı. Nasıl seçebilirdim ki? Çocuk aklı işte, hayatı anlamadığımız gerçeklik. O küçük kız zamanla büyümeye başladı tabii. Sevdiği renkler yine çoktu ama yavaş yavaş azalmaya başlamıştı. İster yaşadıkları deyin isterseniz başka bir şey… Ama büyüdükçe renkleri unutmaya başlıyorsunuz.

Bende tam tersiydi durum. Uzaylı Zekiye gibi topladığım saçlarımda rengârenk tokalar takardım. Yeleklerimde hep ördekler, kediler vardı, renkli… Hâlâ renklerim vardı. Sonra ailem başka bir ilçeye taşındı. O gün arkadaşlarıma veda ederken üzerimde pembe eteğim vardı. Ne kadar ağladığımı hiç unutmuyorum. Ve işin garibi kafamda yine renkli tokalarla dolaşıyordum.

Yeni okul… Şansa bakın ki okulumuzun üniforması pembeydi. Okul alışverişinde sırf pembe diye üniformama pembe Converse ve pembe çanta almıştım kendime. Heyecan, korku, endişe… Tek değişmeyen pembe renk ile yeni başlangıç. Ve inanır mısınız, o pembe Converse sayesinde arkadaşlar edindim. Bir şekilde o okulda eğlenceli anılar biriktirdim. Hatta ilk sevgilim o pembe üniforma içinde bana sevdiğini söyledi. İlk kez o pembe üniforma içinde âşık oldum. İlk el ele tutuşmam, ilk yanağımdan aldığım buse… Hepsi pembeydi.

Sonra lise başladı. Okulun katı kuralları vardı; kahverengi ve siyah dışında tüm renkler yasaktı. Bir süre, yalan yok, pembe rengine bile sırt çevirdim. Ama okul dışında hep tek renk… Hadi abartmayayım, mavi ve kırmızı da eklendi. Hatta bir tane kırmızı kazağım vardı, onu çok giyiyordum. Ne yapayım, o aptal üniformaya çok yakışıyordu.

Liseyi de bitirdim. Ve üniversite… İstanbul Üniversitesini kazanmıştım. İlk dersime giderken kendimi en rahat hissettiğim kıyafet ile gittim: pembe gömlek, beyaz pantolon. Yine ilk heyecan anımda o rengi seçtim.

İlk iş görüşmemde. İlk terfi sınavımda. İlk müdür olduğumda. Hatta ilk buluşmalarımda bile… Sadece güzel anılarda değil tabii. Mutsuz olduğumda ya da sevgilimden ayrıldığımda da. Kaç tane pembe kıyafetin var diye sormayın, baya var.

Şimdi dönüp baktığımda fark ediyorum ki, pembe sadece bir renk değilmiş. Hep yanımda durmuş, ben fark etmesem de hayatımın köşe taşlarını boyamış. Çocukken ayrılık acımı taşıyan eteğimdeydi, gençken ilk aşkın utangaç heyecanında üzerimdeydi, büyürken yeni başlangıçlarımda elimden tutuyordu.

Bazen küçümsendiğini de hissettim pembenin. “Çocuksu” dediler, “fazla naif” dediler, “gerçek hayat bu kadar pembe değil” dediler. Belki haklılardı, belki değillerdi… Ama ben biliyorum ki, pembe bana hep gücün en narin halini öğretti. Kırılmadan sevebilmeyi, yumuşaklığın zayıflık değil aslında dayanıklılık olduğunu…

Ve şimdi soruyorum: neden pembe?
Çünkü o benim hatıram, yol arkadaşım, kalbimin en sakin köşesi. Çünkü ben değişsem de, zaman değişse de, o hep aynı kaldı.

Pembe benim için sadece bir renk değil; hayatın bana fısıldadığı umutların adı.

EBS
09.09