[Undomiel]

O gece oturdum o masaya,
Arasan vuran o ışık ile.
Durdum, düşündüm
Her şeyi.

İçimde biriken tüm kini döktüm,
Tüm öfkemi kustum.
Bağıra bağıra ağladım,
Küfürler ettim — ağza alınmayacak.
Her yanım yangın yeri,
Ve ben onun kundakçısı.

Pes etmek istedim hepinizden.
Kalmadı yaşam mücadelem.
Masada bir ben vardım,
Bir de kalabalık bir yalnızlık.

Sonra sustum.
Sanki biri, içimdeki kadına “tamam” dedi.
Bir sigara yaktım — duman değil, anılar tütüyor gibiydi.
Bir parça geçmiş düştü kül tablasına,
Bir parça ben söndü,
Geri kalan yarım da sustu.

Birinin sevmediği kadar eksildim,
Birinin unuttuğu kadar büyüdüm.
İnsan, hep gidenin iziyle kalıyor;
Kalmak da bir nevi gitmek aslında.

Ve masada hâlâ o ışık,
Yüzüme düşüyor usulca.
İçimde kimse kalmadı — , geç kaldınız.

EBS
08.10
02.20