[Rüzgar]

Böyle mi olacaktık, böyle mi bitecektik biz seninle?
Klişelerin ardı arkası kesilmiyor hiçbir söz dindirmiyor bu sızıyı.
Geçer demeyin, otostop çekmiyorum ki ben!
Ellerimi kaldiripta buradayım diyemem, görmüyor ki zaten!
Geçmiyor, gelmiyor.
Kulaklarımı tıkadım, duymuyorum kimseyi, ihtiyacım yok!
İfade özgürlüğünün canı cehenneme!
Hiçbir söz, kelam ifade edemez bu yangını.
Özgürlüğümüz mektup kapaklarında kaldı..
Tutsağım, dört bir yanı kuşaltılmış şehirim.
Yanmışım, yanılmışım.
Yanılgıyı sen'le taçlandırmışım ne kadar da gurursuzmuşum meğer.
Geceleri ayrı bir kanıyor yaralarım.
Kalem kağıda değdikçe, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı.
Sırılsıklam olup, buz kesiliyorum sonra
Satır aralarına sığdırdığım tonlarca acı, hüzün ayrı bir yük bindiriyor omuzlarıma.
Af buyur, taşıyamadığımdan değil,
Düşme diye olsa da tüm çabam, senin bu kendini ziyan edişlerin daha ağır geliyor.
Son düzlüğüne gelirken bu yokluğun'un,
Yırt beni diye bağırıyordu kağıt.
Ve kalem inadına canını acıtıyordu her dokunuşta.
Neyse, saçmaladım yine.
Haliyle çokça özledim.
Beni bilirsin, adın dilime her karıştığında başlarım konuşmaya.
Susturamasın!
Aldırma sen bana.
Öylesine konuşuyorum aldırma!
Özledim sadece..

21.11.2014

Rüzgar. (Ara verme zamanı)