[Rüzgar]

Saat 04:00 kardeşim.. (Aklıma düşüşün)

Sen rahat uyu..
Cellatların senin çığlıklarınla sağır olurken,
Onların gözlerine bir damla uyku girmezken,
Tırnakların birer diken gibi delip geçerken,
Sen rahat uyu kardeşim..
Sen, toprağın altında değil hayır,
Cennet'in kıyılarında uyu kardeşim.
Binbir duâ ile selamlar iken melekler alem-i,
Onlar, odalara hatta dünyalara sığamazken,
Senin suretin onlara cehennemi yaşatırken,
Birer pu*t gibi dört dönerken taşların üstünde,
Sen gülümse kardeşim.
Ve şunu iyi bil ki;
Kesilen ellerin değil, ciğerimizdi.
Akan kan yüreğimizdendi.
Yakılan bedenin değil, inancımızdı.
Yapılan insanlık değil, hayvanlığımızdı!
Ve bu dünya, ülke, insanlar, insanlık, sana bir özür borçlu kardeşim.
O vakit gelir ki, bir ilmik boyunlarına dolanır yılan gibi sarar da,
Gözleri açık, kalpleri kapalı halde bulursak şayet,
İşte o zaman özürümüzü dilemiş oluruz kardeşim.
Şimdi bunları bil de rahat uyu kardeşim.

Neden yazdım, niye yazdım pek bilmiyorum. Özgecan Aslan'ın her aklıma gelişi ister istemez beni kendi kardeşlerime doğru itiyor, sorumluluklarımı hatırlatıyor. İşten dolayı pek vakit bulamadığım ve günde sadece 1-2 saat ailemin yüzünü gördüğümü göz önüne aldığım vakit ne denli büyük bir hata yaptığımı anlıyorum, ama elimde değil..
Her neyse, diyeceğim; Bu kez ilk defa duygularımı, duygusal yanımı katıp, yazmak istedim. Amaç ne şiir yazmak ne de başka bir halt yemekti. Ama o kadar yoğunlaştım ki yazmadan yapamayacaktım.
Uzatmadan, kadınlarımıza kızlarımıza sahip çıkalım. Lafta değil gerçekten çıkalım. Onları kaybettiğimiz zaman içimizde boşluktan başka bir şey kalmıyor - ki bu saatte bu kadar zırvalamamın gerçek sebebi budur.
Kendinizi o ailenin yerine koyduğunuz vakit, ne demek istediğimi anlamış olacaksınız.

Velhâsıl, utan Türkiye, utan...


Yazar: Yok*
Zaman: Durdu.