IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Bazen insan bir belirsizlik ile kaybolur kendi içerisinde. Hayattan hiç bir zevk alamadığından yakınır durur. Karamsarlık kalplerine kadar işlemiştir. Acaba der. Acaba neden diye sorgular durur kendini.

Böyle bir gaflet ile geçirmiştim günümü. Kafamın içinde cevaplanması güç binlerce soru ile kayboldum kendimde. Boşa koysam dolmaz doluya koysam almaz durumları olur ya insanın içinde tam o evredeyim kendi boşluğumda.

Karamsarlık diz boyu. Hayat enerjim günden güne sanki bir fırtına misali terketmekte bedenimi. Hayatta hiç bir gayesi olmayan bir insancık gibi hissettiren bir terkediliş sanki bu. Yüzümde ise eskimeyen mutluyum imajlı maske.

Resmen bir kayboluş bu resmen bir eziklik hissi. Sevmelere doyamayan bende oluşan içler acısı bir sevgisizlik ve hayattan bıkmışlık. Bazı dönemlerde her insan kendini bir boşluğa bırakır ama benim boşluğum uçsuz bucaksız.

------------------------------------------------------------------

Öylesine kararmış ki içim kendime gelmem hayli zaman aldı diyebilirim. Ve beni kendime getiren o güzel ezan sesi oldu. O ezan sesiyle sanki içimde bir filiz çiçek vermekte…

Etrafıma şöyle bir baktım da ne zorluklarla savaşıp mutlu olmasını bilen insanlarda var. İnsanlığımdan utandıran bu tablo getirdi biraz da beni kendime. Tekerlekli sandalyeye mahkum olmuş bir gencin kahkahalarını duydum sonra. Öyle bir kahkaha ki "kendine gel" misali çınladı kulaklarımda.

O an kendimi ne kadar güçsüz hissettiğimin tarifini açıklayamaz hiç bir kelime. Utandım birden güneşten, yıldızlardan soyut somut bütün kavramlardan utandım acizliğim karşısında. Ve o gün anladım hayatta mutlu olabilmek için bir çok nedenimin varlığını…

Velhasıl kelam; Herkesin vardır mutlaka böyle evreleri. Ama unutulmaması gereken bir şey de var ki; gece karanlığını nasıl gündüze bırakıyorsa tereddütsüz sizlerde bırakın karanlıklarınızı aydınlığa…