[KraLiSHE]

Insan yalnizca akli ile yaratilsaydi belki her ev bir mezbaha olacakti, belki aklin buldugu her yenilik bulani yutan bir canavara donusecekti. Insan sadece acima duygusu ile yaratilsaydi adaleti saglamak mumkun olmazdi. Merhamet duygusu olmasaydi gucsuzler ayaklar altinda ezilecekti. Bugunun mazlumlarina donup bakarsaniz ugradiklari felâketlerin basinda ya aglamayi reddeden bir aklin yada akli reddeden bir aglayisin dimdik durdugunu gorursunuz.
Aklin eslik etmedigi her duygu kendini israf eder, neticelerini en degersiz bir hale getirir. Sefkat, merhamet ve sevginin eslik etmedigi bir akil da zulumden baska bir neticeyi tasiyamaz. Gozyasina saygisi olmayan akil, butun caglarin en yikici zalimidir.
Tabii dengeyi kucumseyerek insanin duygularini birer safra kabul eden ve yalnizca kendi menfaatlerini dayatan anlayislar aslinda kendilerine de sirayet edecek bir atesi korukluyorlar.
Akil, yalniz birakildiginda ise kendini tahrip etmekten baslar. Akil, kendisini yalnizca kendisi ile koruyamaz. Akil, esasen duygulari ezmesi icin degil, onlari akacaklari mecrayi gostermesi icin verilmistir. Duygulari korumasi, etkinlestirmesi, teskilatlandirmasi icin vardir akil. Merhamet duygusu aklin yol gostericiliginde teskilatlanir ve bircok insani bataktan, fakirlikten, hastaliktan kurtaran buyuk kurumlara donusur. Oyleyse bir yol gosterici olan akil, yolun kendisi gibi degerlendirilemez.
Bir anneyi etkili yapan her seyden cok sefkatli ve gerektiginde hayati pahasina yavrusunu yasatan fedakârligidir. Annelerinin sefkati sayesinde yasayabilme imkâni bulanlarin, yavrulari icin olen annelerin bu tercihlerini "akilsizca" bulmalari dunyayi Cehenneme cevirmeye yetip te artacaktir bile.
Aski tepeleyen bir aklin yapacagi binalarin temeli yoktur.
Oyle binalarin icinde insanlar aci ceker, o binalar en kucuk bir sarsintida yerle bir olur. Ask olmayinca akil mukemmele ulasamaz. Binayi mukemmel, sarsilmaz, yikilmaz yapacak olan, icinde oturacaklara duyulan saygi ve sevgidir. Aski kaybedenler akillarini da kaybedeceklerdir.
Olaganustu akillarina ragmen ölümün kapisini omuzlayanlar icinde bir tebessumun cagrisi ile geri donenler vardir. Insanligin en buyuk meselesi o tebessumu yitirmemektir, o tebessumu buyutmek ve hayata hâkim kilmaktir.


Yazar: Recep Sukru Apuhan ( Sevmeye Gec Kalmadin adli kitabindan bir alintidir..)