Melek...
 

Melek.
Küçüçük elleriyle dünyayı avuçlayan bir kadın tanıdım ben. Gözleri en karadan daha da kara.Saçları rüzgarda dans eden minnacık balerin heykelleri..Adının üstüne ad koymadım hayatımda.Onun yeri hep ayrıydı bende taa kalbimde yani şuramda.Küçüçük elleriyle dünyayı kuçaklayan bir kadın tanıdım ben.Şiir gibi bi

hayatı, masal tadında bi geleceği olacak olan – Mutluluk kapısına hiç bir zaman çarpmayan bir insan.Küçüçük elleriyle dünyayı kuçaklayan bir kadın tanıdım ben.Dürüst ama yalancı değil, hayatında tek bir erkeği sevmiş,onunla evlenmiş,çoçukları olan.Küçüçük elleriyle dünyayı kuçaklayan bir kadın tanıdım ben.Okyanusları almak varken kıyıdan denizi izlemeyi tercih eden.Küçüçük elleriyle dünyayı sırtında taşıyan bir kadın tanıdım ben.Evlatları için gerekirse ölüme bile giden.Hakkını yedirten ama hak yemeyen,bir kadın tanıdım.Zamanında tek bir ekmeği bölüp yediğim,başbaşa ağladığım,başbaşa içtiğim,başbaşa güldüğüm,başbaşa öldüğüm,başbaşa gezdiğim. Yüzünü gördüğüm de rahatladığım bir insan..Küçüçük elleriyle beni kuçaklayan bir kadın tanıdım ben.Elleri saçlarımda dolaştığı zaman huzur bulduğum gözleri hep ağlamaklı olan bir kadın.Adına bir sıfat koymak bana yakışmaz.Bana sorsalar “Melek” derim.Ama o mütevaziliğinden “ANNE” dememi tercih eder.
Bir kadın tanıdım tek bir kadın.