Bir adam...Bir aŞk...Bir Kadın...
 

Keşke,’ dedi adam. Çıkar çıkmaz ağzından zaman aldı götürdü. ‘Keşke,’ dedi
kadın. Çıkar çıkmaz ağzından yere düştü kırıldı.
‘Oysa,’ dedi aşk, ‘Ne
kadının sevgisi azaldı zamanla, ne de adamın kırgınlığı tamir
götürmezdi.’
Adamla kadın geçip gittiler birbirlerini, konuşmadan. Ne kadın
sahiplendi aşkı ne de adam. Bir aşk daha -yarım- sokak ortasında kalakaldı bi
başına.

bi adam....bi aşk....bi kadın

Kar yağıyordu. Çekti
ellerini. Paltosunun düğmelerini iliklemeye başladı kadın. Olmaz mıydı, ısınmaz
mıydı hava tekrardan, Hep kış mıydı bundan sonrası? Kimse gelip geçmezse nasıl
açılırdı kapanan yollar? Hava daha da bozuyordu. Son düğmesini -bahanesini- de
ilikledi kadın. Tekrar boşta kaldı elleri. Adam uzattı, kadın tekrar çekti
ellerini. Sustu adam. Yürüdü kadın. Bitti -mi?- aşk. Kar yağıyordu, artıyordu
kalınlığı yalnızlığın.

bi adam....bi aşk....bi kadın

‘Sincap,’
dedi adam.
‘Hayır, bisiklet,’ dedi kadın.
‘Mavi kadillak,’ dedi
adam.
‘Hayır, timsah,’ dedi kadın.
‘Kuş,’ dedi adam.
‘Hayır, terlik,’
dedi kadın.
‘Seni seviyorum,’ dedi adam.
Sustu kadın.
Terlik miydi
parola? Neden şimdi söylüyordu bunu.
‘Bekliyordum,’ dedi adam.
‘Neyi?’
dedi kadın.
‘Herkesin beklediği şu doğru zamanı.’
Durdu bir an sonra
tekrar konuşmaya başladı:

‘Dünyanın döndüğünden emin olmak istediğim
zamanlarda işi gücü bırakıp gökyüzüne bakarım, bulutlara. Bir sincap geçer önce,
belki bir bisiklet. Mavi bir kadillak ardından, belki bir timsah ve sonra bir
kuş, kim bilir belki de bir terlik geçer anlarım ki zaman geçer aheste,
izlemeden fark edemezsin. Ama dün, doğru zaman için ölçüp biçerken, bir sincabın
koştuğunu gördüm üstümden, başımı çevirmemle mavi bir kadillak son sürat düştü
sincabın peşine ve ardından sanki biri çıkarıp ayağından hızla fırlattı
terliğini. O kadar çabuk o kadar takip edilmez oluyordu ki her şey,
korktum.’

Tekrar baktı gökyüzüne adam, ‘Yürek,’ dedi.
‘Hayır, kocaman
bir yürek,’ dedi kadın.