YaLnızLık ve Ben
 

Sonsuz bir boşlukta gibiyim.
Kendini kaybetmiş bitkin ve yorgun.
Yıllar geçmiş aradan o uzun ve zor yıllar.
Bir rüzgâr gibi esti geçti gençliğim
Bir kar fırtınasıydı o en çok sevdiklerim.
O buzul dağlarına doğan güneşimdi aşkım.
Ama ne yazık ki yüreğimdeki buzları o bile eritemedi.
En son gelen çığ aldı götürdü tüm benliğimi.
Geceler uzun uzun ve soğuk.
Yalnızlık üşüdüğünde hep kapımı çalar.
Açmam bir süre öylece korkak ve ürkek.
Sonra anlarım ki beni yalnızlıktan başka
Kimse bu kadar sevmeyecek.
Yıldızlar da üşür o soğuk gecelerde.
Onları da alırım sıcak odama.
Ne üzüntü kalır ne gam ne de dert
Sabah her gözümü açtığımda
Sadece yalnızlık vardır yanımda.
Yıldızlar ise yine bırakmışlar beni o soğuk gecelerin ardında…