[PauL]

Duygu Seli

GİT.......... ME

Gitmelisin...

Yüzünü bir daha görmeden gitmelisin...

Ardına ve arkanda bıraktığın bana bir daha dönmemek üzere gitmelisin....

Bu güne kadar seni görmediğim bir gün olmamıştı... Her gördüğüm an daha çok özlüyordum seni... her gördüğümde içime biraz daha işliyordun... sensiz nefes alamayacağımı düşünüyordum... görüşemediğimiz iş saatlerimizde sesinle avunuyordum.. sesinle dolduruyordum içimde ki boşluğunu... sesin kulağımda, varlığın içimdeydi...

Bir günü bir güne ekliyordum... Aşka aşık olmaktan vazgeçmiş, direkt sana aşık olmuştum... seni bir bütün olarak sevmeyi öğrenmiştim... içimde ki senden farklı yönlerini gördüğümde şaşırıyor ama hiçbir zaman vazgeçmiyordum seni sevmekten... artık sevgi ötesi bir durumdu varlığımda ki varlığın...

Ben, ben olmaktan çıkmıştım...

Ben, sen olarak yaşamaya başlamıştım...

Bir beklenti taşımıyordum sana karşı...

Bu güne kadar hep yalnızdım... yalnızlığıma dokunulmasını, kanımda dolaşan özgürlüğümün kısıtlanmasını düşünemezdim... Fakat, yanımda olan senle yalnızlığım dağılmaya başlamıştı... çevreme ördüğüm duvar gittikçe yıkılıyordu... Korkmam gerekirdi ama keyif alıyordum... Yeni bir ben buluyordum karşımda...

Bir beklenti istemediğini fark ettiğim anda şaşkına döndüm... Korkmuştun... Kaçmak istiyordun... Yaşantında gittikçe şekillenen ve gittikçe sevdiğin benden korkmuştun... Beni daha fazla sevmekten korkmuştun... Benim sevgimin sorumluluğunu taşımaktan korkmuştun... Beni taşıyamamaktan korkmuştun...

Aramıza bir mesafe girdi, korkularımızın açığa çıkmasıyla...

Artık görüşmez olmuştuk... Kavgalarımız çıkmaya başladı... Beraber yapamıyorduk ama ayrı iken hiç olmuyordu... Bir müddet ayrı kalmak istiyorduk... Canhıraş yürek bağırtıları ile teslim oluyorduk tekrar birbirimize...

Sevgi yüreğimde, sensizliğe teslim olmuştum...

Beklediğim seni, sana teslim etme zamanı idi...

Yüreğimde ki acıya rağmen sana seslendim...

“GİT”, dedim...

susma hakkını kullandığını söyledin...

ancak, alamıyordum sevgiyi... veremiyordum sevgimi...

sevgimiz donmuş ve kalıp şeklinde bekler gibiydi...

ve biz yenilmiştik...

“GİT”, dedim...

Kanayan yüreğimde ki yara daha da açıldı...

“GİT “, dedim...

gitmeni hiç istemedim...

gitmeyi hiç istemedim...

“GİT”, dedim...

“ME” ‘yi ekleyemedim...

“GİT............. ME”