[Rüzgar]

şkın acıyla neredeyse özdeş tutulduğu acının da çoğu zaman hüsranlı aşklarla yoğurulduğu bir öyküler kitabı Garip.

Yazar Sadık Yalsızuçanlar yazısını insanın aşki altüst oluşlarına adamış sanki.


..............
Hissettirmeden ruhuma sızarken sana yaşattığım acıları düşünüyordum. İnsan ancak kendi gönlüne sefer edebilirmiş yasen de benden kendine kaçmış içini bir gurbet yapmıştın. Sana bakınca o gurbetin kuytularını gördüm. İçinde ne çok ıssız yerler vardı. Yüksek tavanlı ve sonu gelmez bir mağara gibiydi için. Girince sessizlik...kimsesizlik...gariplik...dayanılmaz bir belirsizlik...boşluk...
....................


Hep böyle kal e mi. Yanımda ol. Beni bırakma nolur. Seni bırakmayacağım söz. Beni terk etme. Sensiz yaşayamam. Şiişşşşt...suss lütfen...biraz sessizlik. Gözbebeklerine bakıyorum senden başka bir şey yok artık her şey sensin. Hepimiz sendeniz. Sen nursun keşifsin sen. Seni keşfediyorum sana baktıkça bir yönünü açıyorsun bana.
Bakıyor bir gülünü deriyorum. Bakıyor bir kokunu alıyorum. Bakıyor bir sesini duyuyorum. Bakıyor bir sözünü görüyorum.

Bir acın diniyor. Bir yaran iyileşiyor.
.....
gezgin ve 'cam ve elmas'tan sonra bir güzel öykü kitabi daha...
nokta!