Ayrılığı bol huzuru eksik
 

Hangi kırıktan içeri sızıyorsun
Ben kendimi tanımazken
Beni tanıdığını sanıyorsun
Aşkken
İhanetim ben.
Pencerelerim kırık
Kapılarım paslı
Duvarlarım nasırlı
Özgürlük değilim ben
Atların rüzgârlarımla sevişemez
Huzurlu değilim ben
Sabun kokulu çarşafları olan
Çekip giden tekneler
Alıp başını çeken efelerdenim ben
Metro da terk edilmişim
Boş kâğıt parçasından fazlası değilim
Girme ellerimden içeri
Başımdaki belayı taşıyamazsın
Güneşin battığı yere giderim
Bulamazsın
Dokunmak istersen
Defter arasında kuruttuğun güllere
Dönerim
Başına iş açarım
Kıyılarına vurur aşk
Ayrılığı bol huzuru eksik…
Hangi mısramı öpsen
Yoksulluğum bulaşır
Yokluğumu sahiplenirsin
Ayrı düşmelerle dolu kelimelerim
Uzakları çağırır noktalarım
Gittiğim her yere taşıyamam seni
Boşuna,
Saç tellerimin arasına girme.