Ağaçlıklı yolun sonuna vardığımda, karşılıklı montelenmiş banklardan birinin kenarına ilişiverdim. Yaklaşık iki saattir yapılı bedenimi taşıyan bacaklarım sızım sızım sızlıyordu. ” Daha fazla yürüme artık” diye attıkları çığlıkları duyar gibiydim. Lakin hala aradığımı bulmuş olduğum söylenemezdi. Belki yürünecek bir hayli yolum ve ulaşmam gerekeni tarif ettireceğim yeni insanlar vardı. Ancak bu şekilde içim rahat edebilirdi. Dizlerimi ovuşturup, güneşin aralarından sızmasına keyifle ev sahipliği yapan söğüt ağaçlarına baktım. Dalları büyülü bir mabedi saklar gibi salkım salkım toprağa eğiliyordu. Hafif serin rüzgar estikçe birbirlerine dokunup kulağa tatlı gelen bir hışırtı çıkarıyorlardı.

Gitme vaktinin geldiğini kararlaştırmamla beraber oturduğum yerden yavaş yavaş doğrulup, uyuşan ayaklarımı adım atmaya zorladım. Bana isyan edip, direnseler de faydası yoktu, kontrol tamamiyle benim üzerimdeydi. Tatlı bir inatçılıkla yürümeye koyuldum. Önümde sıralanmaya başlamış birkaç evlik çıkmazlar vardı. İlk sıradan başlayacaktım elbette yalnız iki sokak sonrası gözüme takılıp kalmıştı. Göz alıcı bir mimariye sahip, süt beyazı bu müstakil ev, çıkmaza giren konukları büyülü kokular yayan bir hanımeli ağacıyla selamlıyordu. Evin engin duvarlarına iki bisiklet yaslanmış, sanki soluklanıyordu. Belli ki uzun yolun yolcularıydılar. Elimde olmadan, iradem dışı, o sokağa sapıp, çocuklara yaraşır bir haylazlıkla hanımellerinden bir avuç kadar topladım. Ne de güzel çiçeklerdi şunlar! Aklıma hemen, sıcak bir yaz akşamı, esmer tenli bir kadının deniz kokan saçları geldi. Hanımeli beyazı bir elbiseyle hoş bir müzik dinlemekte olan güzel bir kadın… Düşlerimden sıyrılıp çıkmazın sonuna diktim gözlerimi. İçimden bir sıcaklık akıp geçti, yüreğim göğüs kafesimde hop etti. Sokağa son veren duvara kendini yaslamış, meyve bahçeli bu ev benim aradığımdı! Birden hafızama sahneler üşüşmeye başladı. Kesintili olarak bazı kelimeleri anımsıyordum. Çıkmazın sonu… Vişne ağaçları… Paslı posta kutusu… Gelmeyen mektuplar… Bulmuştum nihayet aradığımı işte! Buna en fazla neşelenen yorgun ayaklarım canlanıp beni hızlı hızlı o eve taşıdı. Evin kapısının önünde vardığımda titremekle buz kesmek arasında şaşırıp kalan sol elimi kaldırıp beyaz ahşabı üç kez tıklattım. O sıra ne kadar beklediğimi şimdi hatırlayamıyorum fakat kapı ardına kadar açılınca, bir çift menekşe göze saatlerce bakakaldığımı adım gibi biliyorum. Ve inanır mısınız, avucumu öyle bir sıkmışım ki, açtığımda sağ elim hanımeli kokuyordu…