[Shizophrenic]

Ağaçlar yapraklarını dökerken, sarmaşıklar bir bir solarken, kasımpatılar gülen yüzleriyle selamlarken kışın müjdesini vermedeler şehrimde. Bacalardan çıkan yanık kömür kokuları kaplamakta şehrimin üzerini… Sapsarı bir duman sarmakta şehrimin tüm bedenini… Yağmurlar, şehrimin sokaklarını derelere çevirmede bu mevsimde…



Yağmurlar var şehrimde, mendil satan çocukları da ıslatan.
Yağmurlar var şehrimde, evine ekmek götürme telaşındaki babaların üzerine üzerine yağan.
Yağmurlar var şehrimde, işe yetişme gayretindekilerin ayakkabılarına dolan.
Yağmurlar var şehrimde, çocuk kalbinin hayallerini şimşekleriyle korkutan.
Yağmurlar var şehrimde, sobaların kurulduğu kömürsüz evlerin damlarından akan.
Yağmurlar var şehrimde, sevdiğinden ayrılanların ağladıklarını belli etmeyen.

Yağmurlar var şehrimde de sadece sen yoksun!

İliklerime kadar ıslandığım, kalkık yakamla dolaştığım şehrimde yağmurlar yağıyor yine. Üşüyorum, ama yağmurdan ya da onun getirdiği soğuktan değil yokluğundan dolayı üşüyorum. Caddelerde akan yağmur sularına karışıyorsa gözyaşlarım senin yokluğundandır. Üşüyorsa sigaramı tutmaya gücü yetmeyen titrek parmaklarım, soğuktan değil arasında narinler narini parmakların olmayışındandır.

Burada yağmur yağmaz, dediğin şehirlere geldiğimde yağan yağmurlar oldu bilirsin!

Kimse benim için gözyaşı dökmedi dediğinde senin için ağladığım geceleri de bilirsin! Herkes bedenimin peşinde derken hıçkırıklara boğulduğunda ruhunda huzurlar bulduğumu bilirsin! En dertli ve en kederli anlarında sadece bir titrek sesine nice uzak mesafeleri yakın ettiğimi bilirsin! Ama sevilmenin ne denli kıymetli bir şey olduğunu bilemedin!

Sevmiyorum artık yağmurları.

Ben yağmurun senin yanağından süzülenini sevmiştim çünkü.
Ben yağmurun senin saçlarından yere düşüp toprağı misklere çevirenini sevmiştim çünkü.
Çiftçiye bereket, insanlığa rahmet getiren bu yağmurlar bile bana haz vermiyorsa artık senin yokluğundandır.

“Yokluğun ölümün öbür adıdır”

diyen şaire inat yaşamaya çalışıyorsam eğer; sebebi bil ki elimden alamayacağın tek şeyin SENİ SEVMEM olduğudur! Benden her şeyimi alabilirsin ey vefasız sevgili! Ama seni sevmeyi elimden almaya gücün yetmez ki! Seni senden daha uzaklarda bırakan kalbim her şeyi başardı da bir seni sevmekten vazgeçmedi.
Hiç kimsenin tenezzül edip giymediği siyah ceketleri, kırmızı elbisesinin üzerine giyen kızları var şehrimin ama hiçbiri sana benzemiyor. Gözleri yaşlı kızları var şehrimin gözyaşları göklerden inen yağmurlardan fazla… Elifler gibi narin kızları var şehrimin, Yaseminler gibi misk kokulu saçlarıyla salınan kızları, Verdaları var şehrimin çiçekler sultanı, Ajlanları var şehrimin her dem telaşlı ve Hazanları var şehrimin sararıp solmuş,

BİR SEN YOKSUN!

Seni yokluğunda sevmenin ağırlığını taşımaya alışırken yüreğim; asla bu sevgiyi o yürekten alamayacaksın bilesin!