Arsız Bela – Ne Sandınız
 

Ne sandınız yaşar mı ellerde
Ne hakkınız varmış şu ömrümde
Bıraktınız yine bir başıma
Ne Attınız Ne Sattınız Beni
Acıttınız Yaralı Kalbimi
Uzaktınız İçimde Bir Yerlerde
Zaten Herkes Aynı Yalandı
Herkes Aynı Yalana İnandı
Bir De Baktım Elimde Ne Kaldı
Koca Bir Yalan
Yoruldunuz Kalbim Bir Han Oldu
Yolcuydunuz İçim Viran Oldu
Bence yetti Çok Oldu
Ama…
Biraz geç Oldu.
Gel dediler otur burası hayat sofrası
Bak gör iyi tanı ellerin kan olmasın
Çakallar dört yanımı çevirdiler ansızın
Bir nefes bin ölüm gel kaçırma aklını
Ayaklarımın altından geçiyor tüm yollar
Kafamı koyduğumda demir sanki yastıklar
Bırak yaksınlar küllerim kalsın ona
Bir rüzgar vurur götürür onu da aklımdan
Rutin korkularım bak içimde nüksetti
Elimi uzattım hayal gibiydi gül verdi
Alışık olmadığım bir durumla karşı karşıyayım
Aklım dondu kaldı savaş vakti geldi
Korkar mı sandınız biter mi vurunca
Sevdiklerimi gömdüm ben ellerimle toprağa
Yok sana artık sevgi falan git şimdi
İçimi parça parça doğrayınca son verdim
Kalk yüreğim gidelim buradan
Aklımı koru ne olur yaradan
Ben içimde ki kanayan yaradan
Yoruldum
Görmüyor neden kimse halimi
Hayat denen azılı katili
Sar yine başa şimdi el gibi
Olduğunda yalan mıydı


alıntı