[HerakLes]

bugün modern tıbbın ve modern mimari anlayışın, tuhaf bir tuvalet kabininde yarı çömelik bir vaziyette, bacaklarımın arasından sarkıttığım ellerimle beklemekte olan bana cevabını vermesi gereken iki temel soru var:

1) tıp alanındaki binbir türlü teknolojik gelişmeye rağmen neden ben bir tahlil vermek için hala ucuz pastanelerin keşkül kaplarına benzer bir plastiğe sıçırtılıyorum?

2) ev tasarlarken, toplu konut yaparken her şeyi alabildiğine basite indirgeyen sevgili mimar arkadaşım, niçin bu hastanenin projesini yaparken sistine şapeli’ni, efendime söyliyim selimiye camii’ni yapıyormuşcasına gaza geliyorsun?

ayrıca her şeyden önce, ben sol gözümde arpacık şikayetiyle geldim neden sıçıyorum ulan? kendime bile hissettirmeksizin gözüme sıçabilen bir adamsam tahlilden önce psikiyatri servisine gitmem gerekmez mi? buna izin verecek bir kemik yapısına sahipsem bir dahiliyeciye görünsem iyi olmaz mı? yok! resmen bir göz doktoru, arpacık şüphesinin ardından gayta tahlili istedi işte. ona gayta tahlili veremeyeceğimi zira 3 giga gayta kadar sınırlı bir insan olduğumu ve bu sınırı lost indirerek doldurma tercihimi anlatmaya gayret ettim lakin olmadı. (ne denli kötü olursa olsun kelime esprilerinden vazgeçmeyen canlara buradan selam ederim) doktorun mikrobiyoloji laboratuarına gitmem gerektiğini söylemesiyle beraber çaresiz yola koyuldum.

rasyonel her insandan bekleneceği üzere, çevremdeki en yakın asansöre yöneldim. asansörün önünde “işte hastanelerimizdeki acı tablo” alt yazısı üzerine gönül rahatlığıyla gizli çekim görüntülerini koyabileceğimiz bir evrim öncesi abi (kendini çok ciddi bir biçimde hasta bakıcı zannediyordu bence) nazikçe uyardı beni : “hasta asansörü ilerde” . bir süre kendisine, hastalığı kanıtlanmadıkça kimseye hasta denilemeyeceğine ilişkin teorimi anlatıp sinsice doktor asansörüne binmeye yeltendimse de sonuç alamadım. “hasta asansörü ilerde” cümlesindeki “ileri”nin ne denli geniş bir kavram olduğunu bile bile yola devam ettim.

direk söyliyim: hasta asansörünün nerde olduğuna ilişkin halen bi fikrim yok. belli bir müddet koridorlarda yaşlı bir amcanın taşaklarına bakıp yosun tutmuş tarafından en azından kuzey’i çıkarabileceğim umuduyla dolandım ve sonunda bunun makul bir fikir olmadığına kanaat getirerek profesyonel yardım almaya karar verdim. izlediğim nice ***** filmdeki jartiyerli, ince topuklu ayakkabılı hemşire imajıyla zerre alakası olmayan bir çift tahta tabanlı beyaz sabonun yanına yaklaşarak “yanlış anlamayın” dedim, “vallahi kendi kakam geldiğinden değil, bilim için sıçmam gerekiyor, laba nası gidebilirim?” sabonun “b bloğa geçin” demesiyle uzaklaşması bir oldu ve yine kendimle baş başa kaldım.

b blok, hastane evreninde çok ciddi bir efsane. uzun süredir özlemini çektiğim “bu ülkenin %99’u agnostiktir” söylemimin canlı bir kanıtı adeta, kimse nerde olduğunu bilmiyor. geri kalan %1’lik dilimden önemli bir kısım öyle bir yerin asla olmadığına inanıyor ve çekilecek olası bir filmde gargameli rahatlıkla oynayabilecek bir teyze şirinlerin işte tam olarak orda yaşadığına emin.

sonunda hasbelkader ordan geçmekte olan bir kalorifer tesisatçısından bilgi edinebildim: b bloğa geçiş, eşsiz bir mimari dehayla zibilyon katlı hastanenin yalnızca 2 katındaki bağlantı tüpleriyle sağlanmış. en yakın tüp, genel cerrahi katında.

şimdi tam burada bir bilgi vermek elzem: “genel müdür” ne denli yüksek bir pozisyonu anlatıyorsa “genel cerrah” onun tam tersi. nerde basur var (gtte), nerde kıl dönmesi var (gtte) onların ameliyatından bu ekip sorumlu: genel cerrahlar. bir genel cerrah ortalama yaşantısında 50,000 (ellibin) farklı gt görüyor. basur ve kıl dönmesinin erkeklerde daha yaygın olduğu göz önünde bulundurularak kabaca denebilir ki, bir genel cerrahın gördüğü 50,000 gtün 40,000’i erkek gtü. sen 7 sene tıp oku, üzerine tus kazan ve hayatın sana bu çaba karşılığında verdiği bir stadyum dolusu gt olsun, çok acı. bu yüzden genel cerrahi katından geçmek ciddi risk, sinirli oluyo adamlar.

dolayısıyla, hafif tırsarak giriyorum kata. artık silent hill’de olduğuma en ufak bir şüphem yok. takriben 10-15 adet hasta “hafız aman diyim dikişleri attırmayalım” yürüyüşü yapıyor üzerime doğru: bel bükülmemiş, bacaklar bitişik,dizler dümdüz,ayak yerden kalkmadan sürünerek diğer ayağın 2 santim önüne getirilecek şekilde, yavaaaş yavaş. hızları saatte takriben yarım metre kadar, üzerlerinde hastane entarisi var ve gt nahiyaleri pansumanlı. en öndeki muhtemelen basurdan yeni kurtulmuş abinin elinde bir sigara var, elleri sıkmaktan sigara haşat olmuş, alnı terlemiş, “hmmpsss hmmppsss” diye soluyarak sigara odasına ulaşmaya çalışıyor tahminimce 45 dakikadır.

böyle bir koridordan, bir adımda adamların yarım saatlik yolunu katederek hızlıca geçiyorum. tüp geçit karşımda. geçite girmemle beraber mimarın gerek pisa kulesine ve gerekse being john malkovich ‘e yaptığı o eşsiz göndermeleri hissediyorum. o iki bina arasındaki takriben yarım katlık yükseklik farkı, o kot farkının sanata kusursuz adaptasyonu ve insana bir çayırdaymış hissi veren o tatlı yokuş. giriyorum b bloğa. çoğu bitti azı kaldı diyorum.

b blok, yamulmuyorsam mülksüzler’e atfen tasarlanmış. geldiğim yer urras’sa, burası resmen annarres, birbirinden tamamen farklı. iyi kötü oturtuğum bir koridor düzeni vardı a blokta, katların pac-man’in üçüncü levelının aynısı olarak tasarlandığını son dakikada da olsa çözmüştüm; burada ise daha farklı bir sistematik olduğunu hemen hissediyorum. etrafımda nereye gittiğini hakikaten bilircesine yürüyen bir takım insanlar var. “bazı şeyler inanmakla başlar” diye düşünerek ben de yüzüme en yol bilen ifadeyi verip koridora atıyorum kendimi…tuhaf yerlerde kesişen koridorları, ahmakça tasarlanmış bloklar arası geçişleri, bulunmaması için özenle yerleştirilmiş merdivenleriyle hastane mimarisinin labirent ekolüne küfrede ede sıçmaya gidiyorum…

Şimdiden herkese mutlu yıllar
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Not : merak etmeyin lan işlem esnasında yazmadım. Bu arada işlemi başarıyla sonlandırdım.
Not 2 : @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] mcx

[Chelt]

Modern tıp valla şakaya gelmez bi anda masada bulursun kendini uyandığında herşey için çok geç kalmış olabilirsin.

[HerakLes]

Steteskopla dövdüler, sedye ile havaya attılar tutmadılar
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.