Çevrimiçi

Ebû Abdullah b. Cellâ (k.s) anlatır:
“Bir gün annem babama canının balık istediğini söyledi. Babam da balık satın almak için çarşıya gitti, ben de yanındaydım. Balık satın aldı. Durup onu taşıyacak birisine baktı. Tam karşısında ayakta bekleyen bir çocuk gördü. Çocuk babama,
“Amca, yükünü taşıyacak birisini mi arıyorsun?” diye sordu. Babam,
“Evet” dedi. Çocuk,
“Ben taşırım” diyerek balığı aldı, taşımaya başladı, birlikte yürüdük. O esnada ezan okundu. Çocuk,
“Müezzin ezan okuyor; benim temizlik yapmaya ve abdest almaya ihtiyacım var; eğer razı iseniz bekleyin, değilse balığınızı siz taşıyın!” dedi ve balığı bırakarak abdest almaya gitti. Babam,
“Biz balık için Allah’a güvenmeye daha layık kimseleriz” dedi ve mescide girip namaz kıldık. Çocuk da gelip namaz kıldı. Dışarı çıktığımızda, balık bıraktığımız yerde duruyordu. Çocuk balığı taşıdı ve bizimle birlikte eve kadar geldi. Babam çocuğun durumunu anneme anlattı. Annem,
“Ona söyle, yanımızda kalsın bizimle birlikte balık yesin” dedi. Biz de söyledik. Çocuk oruçlu olduğunu söyledi. Biz,
“Öyleyse git başka yük taşı, akşam bize gel, iftarını aç” dedik, çocuk,
“Ben günde bir defa yük taşıdım mı ikinci defa taşımam; fakat ben mescide gidip akşama kadar durayım, akşam olunca size gelirim” dedi ve gitti.
Akşam olunca çocuk eve geldi, beraberce yedik, içtik. Yemeği bitirince ona taharet ve abdest yerini gösterdik. Onun yalnızlığı tercih ettiğini gördük, kendisini bir odada bırakıp ayrıldık. Evimizin diğer odasında kötürüm bir kız vardı. Gecenin bir bölümü geçince, kız yürüyerek yanımıza geldi. Nasıl ayağa kalktığını sorduk, kız,
“Ya Rabbi, misafirimizin hürmetine bana afiyet ve sıhhat ver” dedim, ayağa kalktım!” dedi. Sonra çocuğu bakmaya gittik, bir de baktık ki kapılar olduğu gibi kilitli, çocuğu aradık bulamadık. Bunu gören babam,
“Bu çocuk Allah’ın veli kullarından birisidir; velilerin bazısı küçük, bazısı büyük yaşta olur!” dedi.
Ateşin Yakmadığı Âşık, 162-163, Kuşeyrî, Kuşeyrî Risâlesi, s. 684.

__________________
~ Adım YaLnızLık ~