Taberani'nin Mu'cemu'l-Evsat'ta belirttiğine göre Enes bin Malik (R.A)'dan şöyle rivayet edilmiştir: Bir gün Hz. Cebrail alışılmışın dışında bir saatte Hz. Peygamber (S.A.V)'e geldiğinde yüzünün rengi iyi değildir. Hz. Peygamber kendisine: "Niye yüzünün renginin uçuk olduğunu"sorduğunda Hz. Cebrail şöyle der;“Cehennem ateşininkabir azabının her şeyden ağır olduğunu bilen kimsenin bunlardan emin olmadıkça (yani oraya girmeyeceği garanti olmadıkça) yüzü gülmemelidir" der.
Bunun üzerine Hz. Peygamber (S.A.V) Cebrail'e: "Ey Cebrail! Bana cehennemi anlat" der. Cebrail yüreklere korku salan müthiş şeylerden bahseder. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz"Bu kadar yeter daha anlatma! Nerdeyse kalbim parçalanıp öleceğim" der ve ağlamaya başlar.
Fakat Cebrail'e bakınca onun da ağladığını görür. Bunun üzerine"Ey Cebrail! Allah katındaki mevkiine ve derecene rağmen sende mi ağlıyorsun?" der. Hz. Cebrail şöyle cevap verir: "Neden ağlamayayım ki? Kim bilir belki de benim de başıma Şeytan’ın başına gelen şeyler gelebilir. Zira (başlangıçta) o da meleklerdendi. Kim bilir Harut ile Marut'un uğradığı akıbete ben de uğrayabilirim." Cebrail’in bu sözleri üzerine ikisi beraber ağlamaya devam ederler. Nihayet kendilerine şöyle bir ses gelir: "Ey Muhammed ve Ey Cebrail! Allah sizleri kendine asi gelmekten emin kıldı."


Hz. Peygamber’in ve Hz. Cebrail’in Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in kendilerini emin hissetmediği bir akıbetten bizler ne ölçüde kendimizi güvende hissediyoruz ki kendimiz için dövünmek varkeno kıymetli değerlerin sanki öbür taraftaki hali dumanmış gibi kendimizi yırtıp paralıyoruz… Çözüm içinde bulunduğumuz kendi halimize dövünmekte… Eğer bir kere de bu işi kendimiz için yapabilirsek inanın bir çıkış yolu da bulabileceğiz. Olaylara bir de bu pencereden bakalım. Ne dersiniz?