Bir gün üstadımın evine gittim,
Gizlice hâlimi ona arz ettim.

Yalvarıp dedim, “Ey başımın tacı,
Nedir lütfet şu derdimin ilacı?”

Dünyanın faydasız işine daldım
Ruhun gıdasından hep mahrum kaldım

Fani dünyanın bitmez cefası
Hiç kimseye olmaz onun vefası

Firkat ateşiyle yanar, ağlarım,
Gülzârımı gözyaşıyla sularım.

Benden tahsil ettin ilim ve irfan,
Gördüğü ihsanı unutmaz insan!

Böyle söylemekle hocalık satmam,
Bendeki hakkını, yabana atmam!

Sen öğrettin bâtın ilmini bana,
İlelebet minnettarım ben sana.

Lütfun çoktur inkâr edemem şâhım,
Affet her ne ise benim günahım!

Çok şey açıkladın bana önceden,
Şimdi saklıyorsun kendini neden?

Teveccühten beni tutalı uzak,
Şeytanlar yoluma kuruyor tuzak.

Himmetindir benim bütün sermayem,
Ayaklarına yüz sürmek tek gayem.

Ancak böyle sakin olur aşk odu,
Yakıp kavuruyor bütün vücudu.

Bayram günü buluşmaya söz aldım,
Huzurundan sevinç ile ayrıldım.