Seviyorum, oyleyse varim!
Iyi aksamlar arkadaslar,
tekrar beynimden geçen bir kaç dusunceyi sizinle paylasmak için karsinizdayim!
(ilk makalem baya sevildi gordugum kadariyla, ah ne mutlu oldum bilemezsiniz)
Zamane iliskilerini elestirmek ve kendi yasadigim iliski ile kiyaslayarak bir kaç "iliski kurtarma tavsiyeleri!" vermek istiyorum sevecen forumdaslarima, ya da sadece kendi bunyemin nabzini olçmek istiyorum sizlerle.
Oncelikle, unlu latin sairi Ovidius'un Ars Amatoria (ask sanati, sevmek sanati) adli kitabindan alintilar yapmadigimi bilmenizi isterim, hos kendiside cok tatli dille anlatmis fakat, ask, diyince benim aklima tek gelen filozof Platon(eflatun) oluyor.
Platon'un felsefesiyle tanistigimda, ne kadar erdemli dusuncelere, vicdana ve sevgiye sahip oldugunu anladim ve vazgeçilmezim oldu.
Semposium kitabinda anlattigina gore (kisaca bir ozetle);
ask, bir insani delicesine sevmektir, oylesine ve olesiye ki, tanrisal duygular tasiyabilmektir (insani asan, dogadan ote, candan, yurekten), sadece olayin cinsel boyutunu dusunmek degil veyahut ten uyumu ile yasamak degil, karsindaki insani yerlere, goklere sigdiramamak ve daima onun "iyiligini" istemek, onu egitmek, ogretmek ve ozgur birakmak;
dolayisiyla bu derin duygular karsisinda, bir karsilik beklememek.
Evet, karsiliksiz sevmek; fakat aciklamak isterim ki, karsilik beklemeden sevmek, kayitsiz sevilmek ile ayni anlami tasimiyordur, bu yuzden Platonik Ask dedigimizde genelde insanlar "tek tarafli yasanilan ask" diye tanimlar.
Bu yanlistir. Platonik Ask, insan ustu duygular hissetmektir, cildirasiya sevdikce "ben sana seni seviyorum dedigimde, senin bana < bende seni.> demeni beklemiyorum, seviyorum sadece, can gibi, nefes gibi."
Sizce boyle bir aski, sevgiyi su anki dunyamizda, butun kosullari ve sartlari goz onunde bulundurarak hissetmek mumkun mudur?
Evet mumkundur. Sartlar ne olursa olsun, imkanlar neleri sunarsa sunsun, insanoglunun mayasinda sevgi vardir, sevilmek vardir. Diger yazimda belirttigim gibi, insanoglu tek basina yasar, bunu suphesizki basarabilir (1700 senelerinde bilimsel edebiyat akimindan, eminim hepimiz Robinson Crusoe'yi okumusuzdur, insanin tek basina issiz bir adada nasil hayatta kalabilecegini ogretmisti bize)
ancak mutlu olabilir mi?
Insanlara guvenmek her ne kadar zor olsada cagimizda, umudumuzu asla yitirmemeliyiz, sevebilecegimiz ve bizi biz oldugumuz icin sevecek durust bir insan elbet vardir, sadece henuz belkide karsimiza (karsiniza!) cikmamistir; Platon elmalarin ikiye ayrildigini dusunurdu, sorun sadece elmanin yarisini bulmaktan ibaretti.
Etrafima bakiyorumda, insanlar artik cok kolay bir sekilde vazgeciyorlar asktan, sadakattan, saygidan ve sevgiden, eskiden bosanma oranlari 40% lardayken, simdi 80%leri geçiyor, bu toplumsal yozlasma neden oluyor? Ahlaki degerlerimizi neden kaybediyoruz? Neden kadin/erkek (fark etmiyor) esimizi kolayca aldatabiliyoruz, bir anlik zevk ugruna sevdigimizi ya da bizi seven bir insani incitiyoruz?
Evet, cogul konusuyorum cunku bunlari bir cogumuz yapiyoruz.
Sevgilimle geçenlerde baya bir tartistik ve her ne kadar dusunmedende olsa, ofkeden, sinirden yada bilemiyorum o an neler hissettigini bana ayrilmak istedigini soylemisti, beni delicesine seven o adam;
Hande ben seni cok seviyorum fakat artik yurumuyor, ayrilmaliyiz, diyebilmisti.
Tepkim sert ve netti, "biz oyun oynamiyoruz, biz evcilikte oynamiyoruz, ikimizde olgun insanlariz, birbirimizi deli gibi seviyoruz ve bizi baglayan bu sevgimizden, sadakatimizdan asla vazgecmeyecegiz. Beni terk edemezsin, demistim, eger sevmiyorsan ve bana karsi hislerin tukendiyse, gidebilirsin, ancak beni seviyorsan, pes etmeyeceksin, yurumuyor diye birsey yok, yurutecegiz, gerekiyorsa fedakarliklar yapacagiz, emek verecegiz ve basimiz dik, el ele ileri yuruyecegiz"
Bu sozlerim karsisinda, bana sarilip, beni bu kadar sevdigin icin cok sansliyim demisti.
Soz konusu ben degildim, insanin gogus gerebilme kapasitesi, gurur yapmadan, mantikli ve olgun bir sekilde davranabilmesiydi.
Biliyor musunuz, hayatiniza belkide bir cok insan girmistir ve hepsinden birsey begenmediginiz icin ya da yurutemediginiz icin ayrilmissinizdir, unutmayin ki kiminle beraber olursaniz olun 100% hiçkimseyle anlasamayacaksiniz ve karsinizdaki insanda her zaman sevmediginiz bir taraf olacaktir, sevmek nedir biliyor musunuz?
O benimsemediginiz davranislari, dusunceleri benimseyebilmek, saygi duyabilmek ve ne olursa olsun çekebilmektir.
Prensi bulmak için kurbagalari opmeye mecbur degilsiniz, bir insana deger vermek, onu oldugu gibi sevmek, kabullenmek ve iliskiniz icin fedakarliklar yapip, mucadele etmek paha biçilmez, buna mastercard bile yetmez. ;s6
14 kasim 2011
Hande |
