İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Hayatımda şuna her zaman inanmışımdır insanlarda iki tür benlik vardır, iç ve dış. İnsanın dış intibasıyla iç dünyası bir birini tutmuyor. Bir insanı tanıdığını zannedersin oysa ki, her geçen gün başka bir yüzünü tanırsın.

Ya da o insana inanmak, güvenmek gibi içgüdüsel bir mantaliteyle bir dostluk,arkadaşlık bağı kurmak istersin ve zaman akar, zaman geçer. O insanı, kendi avucunun içiymişcesine bilmeye muktedir oluyor insan hiç konuşmadığı zamanlarda sessizliğinin sesini duyabilecek kadar.

Bir zamanlar mutlu bir arkadaşlık,dostluk,sevgili naraları attığın insanlar yani yanında olan insanlar menfaatlerin ters düştüğü bir zamanda ansızın kendi değerini kendisi silebilecek kadar alçalabilir.. Ya peki İnsan olan bu kadar alçalabilir mi? Alçalıyor işte..

Bir zamanlar dostane şekilde kendisiyle paylaşmış olduğun dertlerini, sorunlarını karşına senin bir zaaf'ın mış gibi sunabileceğini bilebilecek kadar. Ama gene o yapmacık tavırlar içerisinde kendisini size karşı iyi insan olarak motive etmiştir. Bu bu yapmacık tavırlar kisvesi altında, karakterindeki zayıflıkları ve zaafları göstermekten öteye geçmiyor tabii ki.

Birini tanımak değil de, tanıdığını sanmak durumu daha çok koyar aslında bu düşünce hezeyanı insanı daha çok yaralayabilir. velhasıl bir insanı tanımak, sizin nasıl yaklaştığınızla alakalı. tam olarak tanıdığınız(sandığınız) insanların bir köşelerinde alacakaranlık var. göstermezse, göremezsiniz. Dolayısıyla insanlar bazen uzaktan daha duru, daha saf daha temiz durabiliyor. O yüzden insanları uzaktan tanımayı platonik bir arkadaş olmayı yeğliyorum çoğu zaman kıyısından, ortasından hissettirmek kaydıyla bazen. :)

Payidar bir dost bulma umudu yolunda ilerliyorum, yorulduğumda Karanlıkta, kendi içine kıvrılıp bir kenarda uyuyan umut yolcusu gibi dinleniyorum.

İyi bakın kendinize öyle herkesede güvenmeyin. Bunu niye yazdım? Bilmem, ihtiraslı doyumsuz insanları gördüğüm için veya riyakarlar için.

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Insanlara güvenmeyi, inanmayı hep kolay zannederler, oysa o duyguyu tam anlamıyla hissetmek çaba gerektirir. Ve kaybetmek sadece bir kaç saniyedir. Başta güveniyorsun, sonrası kocaman hayal kırıklığı. Güvenmeyi kaybettiğin insana yeniden güvenebilmek için kendini ne kadar zorlasan da, asla eskisi gibi güvenemiyorsun.

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

sen ne anlatıyon ya

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Ben burada büyük bir savaşım verirken, sizin alelade düşünsellerle kısmi integrasyona gitmeniz hiç mantıklı değil. Tertemiz kalplerde adeta onotomik yerler edinen masum insanların zaman sonra ezeli rakibe dönüşme girişimleri adeta hayret verici bir durum.

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Evet konuyu kısmen teşrih ettim, baştan sona bir insandan örnek vererekte anlatabilirdim, bilakis; gerek duymadım. :) Herkes birşeylerle savaşır durumda zaten, kısmen ya da tamamen fark etmiyor önemli olan birşeyleri insanların zihinlerine anlatabilecek derecede uyarlayarak anlatıp,yazabilmek.

Onotomik yazmışsınız sanırım anatomik yazıcaktınız, o masumiyetler bir süreden sonra riykârlığa terfi edebiliyor. Ama gene de içimizde ki o saflığı, naifliği kaybetmemek gerekiyor, huzurun yalınlığı ve sadeliğini hissedebileceğimiz tek ilintili yol.. :)

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Otonomi olacağıdı da niye öyle olmuş anlayamadım. Yalnız benim niyetim çoğ farhlıydı be hocu be?

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

nasıl derler bilirsin; kaybettiğinde değil vazgeçtiğinde yenilirsin.

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Yazsak suç yazmasak suç 😒 hahaha

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

Neticede insanları hiçbir zaman tanıyamazsın.

Cevap: İnsanları tanımak / İkiyüzlülük
 

peki.