Hep benimle kal.
 

Şarkımız; Madrugada - Honey Bee.


-
Bazen öyle bir hâl alır ki yaşanılanlar, hiçbir şeye tahammülün olmaz.
Gitmek en iyi çözüm gibi gözükür, özellikle geceleri ve tahammülsüzlüğünün ilk faturasını en tahammül edebildiğin insana kesmekle başlamayı düşünürsün.
Olabileceğin en kötü halin budur çünkü. Günün en karanlık saatlerinde planlanır her şey. Gece...
Bütün yaşanılanları örtecek kadar kuvvetli gece, bir yandan da her şeyi daha çok gün yüzüne çıkaran o gece, garip bir şekilde güçlendirir seni, öyle gelir. Aklına takılan her şeyi gözden geçirmek için gerekli olan tek şeyi gece bulabilirsin, o muhtemelen uyuyor olur.
Uyumasa eğer terk etmeyi aklının ucundan bile geçiremezsin; çünkü tatlı tatlı konuşuyordur kesin, bitiremezsin.
Uyuduğundan emin olduğunda, müziği açarsın, belki uzun uzun mesajlar yazarak bitirmeyi düşünürsün, yüzüne baktığında gidemeyeceğinden korktuğun için. Yazarsın, silersin, tekrar yazarsın yine silersin, olmaz, yazdığın hiçbir cümlenin sonu gelmez, sonunu tamamlayamazsın; çünkü bilirsin yarım kalacaksın, mesajlar gibi sonu gelmeyecek bunun. İçindekileri savaştırırsın, sevginin ağır basması için zorlarsın kendini, onu düşünürsün, kendini düşünürsün, şarkıları düşünürsün, onu aklına getirecek bütün şarkıları silmekle başlarsın işe, olmaz… Yine olmaz. Başkalarını düşünürsün, niye bu kadar kızgın olduğunu düşünürsün, suçlunun onlar olduğunu bildiğin halde, neden sevdiğini kırmak istediğini düşünürsün ve düşünmek hiçbir işe yaramaz o saatte.
Gece gittikçe kısalır, bir an önce bitir şu işi der gibi saatler birbirini kovalar. Sabaha karşı kalbinden başlayan bir uyuşma önce ellerine vurur, ellerin terler, sonra ayağa kalkmak zorunda hissedersin kendini, dolanırsın biraz, susamasan da su içersin, balkondan kafanı sarkıtıp birkaç kez nefes alırsın. Buzdolabını açarsın, seyredersin bir süre ve kaparsın. Kendi kendine ''Erken uyanır mı bu sabah?'' diye düşünürsün, karar veremezsin, biraz uyuyup kalktığında her şeyi anlatmak istersin. Onun sesinin olmadığı gecelerde yaptığın gibi, televizyonun karşısına geçersin, dalarsın uykuya ve gözlerini açtığında, bir mesaj okursun telefonunda. Bütün gece bütün cezayı kesmeyi düşündüğün o insandan, tek bir cümle. ” Hep benimle kal. ”
Hikâye tekrar başa sarar ve sen tahammül edemediğin tek şeyin kendin olduğunu anlarsın, en azından bir süreliğine.

Melodram.
-bunu da niye yazıyorum bilmiyorum ama hoş duruyor sanki, iş yapmışım gibi :ı-

Cevap: Hep benimle kal.
 

Öncelikle tebrik ediyorum seni Melodram oldukça iyi yazıyorsun. Benim de bir bloğum var arasıra birşeylerden etkilenip hatırladığım, bazense uzun süre yalnız bıraktığım bir bloğum..Çünkü, anlatamadığın anlaşılamadığın, insanlarla çevrili yalnızlıkta olduğun vakit en iyi kurtarıcının yazmak olduğuna inanıyorum.
Bazen, bazı zamanlar yazmak;
bir yarayı onamak kadar ihtiyaç duyulası bir his,
illa bir konusu olması da gerekmez
her şeyden az herkesten biraz 'yazmak'..
Bazen yıkıcı bir an karşısında, olgunluğun zirvesinde güçlü bir tavır sergilerken, sonrasında bir çocuk gibi ağlayabilmek adına yazmak..Bazen içindeki birikintiden sıyrılmak adına yazmak.. ruha mutluluğun zerkidir kanımca.

Yazmak için yazmıyorsun Melodram. Bunu aktarımlarından öylesine net anlayabiliyorum ki.. Yalın dolaylı olmayan bir anlatımın var fakat hisleri karşı tarafa geçirmekte oldukça başarılı.Hislerin kelimelerle entegre, kelimelerin ortaya çıkan yazınla, yazın seçtiğin müziklerle.. Kısaca belirtmem gerekirse üç yazını okumama rağmen bana yazılarının kalitesi konusunda hatrı sayılır bir güven verdin. Tebrik ediyorum seni tekrar.
Başarılı bir ömür diliyorum sana.Yolun aydınlık olsun.

Cevap: Hep benimle kal.
 

Galiba burada defalarca okusam da her seferinde aynı mutluluğu hissedeceğim ve bu mutlulukla kendimi besleyeceğim bir yorum buldum.
O kadar iyi ifade etmişsin ki aslında bunun üstüne ne desem eksik kalır.
Yıllardır iyi-kötü her anıma tanıklık eden bir şey varsa, o da hiçbir kaygı gütmeden yazdıklarımdır, hatta buna kusmak da denebilir.
Çıkmaz bütün yolları, yazdıklarıyla değiştirebiliyor insan, olmazları oldurabiliyor. Yazılarımızı yalnız bıraktığımız zamanlarımız olsa da, yine kendimizi yazıların içinde bulmamız belki de karşılaştığımız bir çıkmazla alakalıdır. Senin yazılarını da okumak isterdim, dilersen blog adresini paylaşırsın; çünkü yazmakla alakalı düşündüğüm şeyleri bir başkasından duymuş olmak beni gerçekten mutlu etti.
Bu güzel yorumun için de çok teşekkür ederim, dilerim hepimizin yolu aydınlık olur ve umarım sen de yazmaktan, içini dökmekten hiç vazgeçmezsin.