Yarım Kalan Şarap

Senden, ilk sana bahsetmediğimde, senle ilgili ilk söylediğim "özlediğim" olmuştu. özlediğim gerçeği bir çok acıya gebeydi. özlemek; sevdiğim ve yanımda olmanı istediğimle ilgiliydi. özlemek; başıma gelecekler ile ilgili sadece bir özetti. özlemek; benim artık koşulsuz bir çok şeyi kabullenişimle alakalıydı ki, dudaklarımdan süzülürken seninle ilgili sözler, eğer duraksadıysam, heyecanlandığım içindi, tereddütten değil. nitekim haksız da değildim. özlemekle başladı ve devam etti seninle ilgili bütün cümlelerim..
Seninle karışık bütün cümlelerim, içinde sen olmayan cümlelerim eksik kalır çoğu zaman.. Özlemek ve ben tıpkı özlenmek ve sen gibi.. Birbirlerini tamamlayan bir çok eylem gibiyiz seninle biz.. Herkes tarafından beğenilen şiiri oluşturan satırlardan biriyiz ,tek başına anlamını yitiren ama bir araya geldiği zaman her şeyden, herkesden daha güzel olan satırlar gibi mesela..
Özlemek, eksikliğinle ilgiliydi ancak senden bahsederken dudaklarımdan hiç eksilmedi..
Ya da düşmedi bir an dilimden, yüreğimden.. Yüreğim, hasretinle doluyken daha kaç kere ölebilirim ki gözlerinde.. Belki gözlerindi seni özleten, geceler boyu beni sana hasret bırakan.. Bırakmasaydın ellerini sana yetim kalmazdı düşlerim, düşlerimde bile sevecek kadar...
Düşlerimde bile sevecek kadar.. düşlerimde bile sevecek kadar ne yapmıştın ki bana? bilinç altımı üstüne getiren, talan edip bir daha kullanılamaz bir harabeye çeviren nasıl bir acıydı seninkisi.
Acıların en ağırıydı seni özlemek en kötüsü en acısı işte.. Fakat bir o kadar da güzeldi senin hasretini çekmek.. Senin özleminle dolu gözlerim, kalbim, bütün hücrelerim..

Yarım Kalan Şarap (Part I)