IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

“Çocukluğumda, hayalime gösterdiği yeni bir cihan manzarasıyla kâh beni kendimden geçiren ve hayallere daldıran, kâh sinirlerime sevkettigi ürpermelerin kuvvetiyle gözlerimi zevkten yaşartan bir şiir mecmuasını, geçen gün, senelerden sonra tekrar elime alınca, acı bir hayret içinde kaldım…
Kitabın içindekiler, solan kaptan ve sararan kâğıttan fazla, daha çok fazla eskimiş, yıpranmıştı.
Sanki gözle görülmez birtakım manevi güveler, eserin ruhani maddesini kemirip toza döndürmüştü.
Şiirin çıkıntılarında göz alan eski aynalar sönmüş, aydınlıkların yandığı noktalarda, küçük karanlık çukurlar belirmişti.
Ölüm, bilhassa kitabın eskiden en çok yeniliğini yapan kısımlarını vurmuştu.
Sıfatlar, teşbihler, istiareler(1) -böcek koleksiyonlarında, toplu iğne ile tutturulan ölü kelebekler gibi- sahifelerin sathı üzerinde, renkli birer naaş halinde duruyordu.
Meğer bunlar, edebi eserin bozulmağa ve çürümeğe en müsait süsleri imiş !
Daha dünkü şair, üslubuna sürdüğü alacalı renklerle bir hafta içinde, soluk bir eski elbise zavallılığına düşerken, sıfatsız, teşbihsiz, istiaresiz Homiros(2), saf bir billur piramidi gibi, hala güneşin ışıklarını güneşe aksettirip duruyor.

1- İstiare: Bir kelimenin manasını başka bir kelime için kullanmak.
2- Homiros: Oyada ve Odisse destanlarının yazan olan Yunan şairi.
…