IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

KudüS
Kutsallığın felsefe taşı, bütün dini kültürlerin merkezinde, özgürlüğün simülasyon'el olduğu, Filistin/Kudüs de doğdum ben...
Alınmayan oyuncak, binemediğimiz bisiklet hiç sorun olmadı, fiyakalı acılarımız oldu bizim, saklambaç oynayabilmeye dair.
Olmadı...
Kaçanı kovaladığımız kovalamaç, tellere takılan uçurtmalarımız, beton zemine karesel çizimle oynanan sek sek, köşe kapmaca, kıyasıya keyifle çevirdiğimiz topaçlarımız olmadı bizim.
Daha çok...
Sınırlarlarda saklı mayına basmamaca, bombalardan kaçmaca, sadece yıldızların ışıttığı gecelerde, kurşun saymaca gibi, zemheri oyunlarımız oldu.
Kuralları basitti oyunların...
Mayına basmadan ülke topraklarında gezemeyen, şuursuzca atılan bombalardan kaçamayan, kurşun saymacayı kurşun kapmaca sanarak,
ateş hattında kalan, oyundan atılıyordu. Benim oynamayı bilmeyen bir çok yaştaşım oldu!...
Bir babayı; yaralı dizleri üstünde çökmüş halde, on yaşında bir oyundaş'ımı kanlı bedeniyle kucağında hastaneye yetiştirmeye çalışırken gördüğümde, vazgeçtim çocuk olmaktan.
Zira; biz bu oyunları beceremiyorduk...
Birileri çoktan ambargo koymuştu samimi gülüşlerimize. Doğuştan itibaren beşik kertilmiştik; ESARETE...
UÇMAYI HAYAL EDEN KANATSIZ KUŞLARDIK, HÜRLÜĞE DAİR...
Vatan topraklarının sınırları dahilinde gülemeyen, idealleri doğrulltusunda yürüyemeyen, yatağında yaşlı ölemeyen BEN...
Sizce ÖzGüR müyüm?

KıRıK

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

KadıN
Ayak bileklerimden tutulup havada baş aşağı dururken, ebe kadının attığı tokatla ilk çığlığını atan bir insan olarak doğmuşum ben. O ilk çığlıktan sonra bir daha asla sadece insan olamamışım...
Çocuğunun önünde başından vurularak öldürülen anneyim ben... Bana böylesine bir son reva görüldü madem, hayattayken sesleri bastırılan bütün kadınların sesiyim ben...
Sokakta kocasından dayak yerken feryadına kimsenin koşmadığı zevcenin;
Otobüste, metroda, iş yerinde... Yollu sanarlar diye sessiz kalarak, her sabah taciz edilmek endişesi ile yola çıkan işçinin;
Babasının namusu temizlensin diye tecavüzcüsüyle evlendirilen tazenin;
Doğumhane kapısında canından çok sev diye kucağına verdikleri bebeğin;
Saçını okşayan bacının;
Seni doğuran annenin...
Hepsinin sesiyim ben...

Bizim kulaklarımıza, kendi kararlarımızı verebileceğimiz, güzel ve temiz yaşamanın ve kendimizin en önemli şey olduğu fısıldanmadı hiç. Namuslu, yani iffetli yaşamamız ve itaat etmemiz gerektiği öğütlendi. Kadının namusunun ise kızlık zarından ibaret olduğu işlendi. Bakir topraklardan kaçan bedenler, bakire arayışına girdi.
“Sokaklar tehlikeli!”, “Elalem ne der?”, “Babanı utandırma!”, “Kocanı kızdırma!” dendi. “Sen kuyruk salladın, sana müstahak!” dendi. Yetmedi, “Adın çıkacağına canın çıksın!” dendi. Erkek, kendi hayvani dürtülerini törpüleme yoluna gitmeden, kadına önce insan olduğu unutturulup, sofradaki yeri öküzden sonra gelen kadın olması tembihlendi.
En sonunda oldu...
Adım çıkmadı, canım çıktı... Kadın cinayeti olarak geçtim kayıtlara. İzin vermediler; ölürken bile insan olamadım ben...
Ben işte ben...
Seçimlerde oy kullanabilen ama kendi evinde söz hakkı olmayan, babasının iffet ölçeri, akrabaların stres topu, kocasının kuluçka makinesi, toplumun günah keçisi, BEN...
Sizce ÖzGüR müyüm?

KahKaha
D.T.