Çevrimdışı

Geri Dönüş



Duştaydım. Anahtarın kilide girerken çıkardığı sesi duyduğuma yemin edebilirim. Tam olarak tarif edemesem de kapının açıldığını da rüzgardan anlamış olmalıyım diye tahmin ettim. Çıkarken fark ettim, banyo kapısı içeri rüzgar girmeyecek şekilde kapalıydı. Hatta kitliydi. Sahi neden kilitliyordum ki kapıyı? Yalnız yaşıyordum nede olsa. Sanırım korkudan .Yalnızlık korkusu.
İçeride olduğunu ,aynı olayı milyonlarca kez yaşamış kadar iyi biliyorsam da onu gördüğümde çok şaşırdım.Yüzündeki soğuk bakış üzerimde bir ürperti olup dolaştı. Tam da orada karşımda durduğu için mi, üşüdüğüm için mi bilmem tüylerim diken diken oldu! Verdiğim bu tepkiyi , yaşadığım bu sahneyi kendime yakıştırdım doğrusu. Uzun zamandır keder ve özlemle yaşıyordum nede olsa. Hatta belki şu an gözlerim dolmalı, dudaklarım titremeliydi. Nede romantik olurdu…Olmadı!
-Bunca zamandır nerelerdeydin? Diyebildim sonunda, ama hesap soran biri gibi sanmayın. Patronuna yaptığı hatayı nasıl telafi edebileceğini soran korkmuş bir zavallıydım o an.
Sarı saçlarını aynı renk tokasıyla toplamıştı.Hiçbir zaman anlam veremediğim duman rengi gözlerini ,sıradan kahverengi gözlerime dikti. Fiziğinden hiçbir şey kaybetmemişti .Bu görüntüsüyle bana hep insanüstü varlıkları anımsatırdı.O kadar kusursuzdu ki arkadaşlarım hiçbir zaman anlayamadılar neden benim gibi çirkin sayılabiliecek bir adamla birlikte olduğunu. Bense hiçbir zaman ‘asıl önemli olan iç güzelliktir ’ yanılgısına düşmedim, ama neden benimle olduğunu da sorgulamadım. Benimle olmak istediğini ve bensiz bir hiç olacağını düşündüğüne emindim. Bu ona karşı elimdeki tek silahımdı , özgüvenimdi. Yanıma yaklaştı ve sordu beni 3 yıl önce terk edip giden sevgilim…
-Hatırlamıyorsun değilmi?
-Neyi hatırlamıyorum ? dedim.
-Of Allahım offff off!! Sana söyledim ! Binlerce kez söyledim o adamla görüşme dedim sana …
-Hangi adamla ya? Ne diyorsun Ayla sen?
-Kim olacak Arif denen o hayvandan söz ediyorum!
-Ama o arkadaşım, aynı zamanda doktorum biliyorsun.
-Arkadaşın mı? Hıh! Hatırlamıyorsun değil mi? Yoo hala hatırlayamadın! Yoksa sana ilaç diye kakaladığı o deneysel uyuşturucuları hala kullanıyor musun?
-Yo, hayır! Artık kullanmıyorum. Kullan dedi ama beni çok halsiz kılıyorlardı. Hem konumuz bu değil be kadın neyi hatırlayacakmışım? Neler saçmalıyorsun ? (Bu sefer sesim sert ve yüksek çıkmıştı.)
-Beni vurdun!
-Ne!!!
-BENİ VURDUN ! seni ******çocuğu beni vurdun!
T-shitünü çıkartarak böbreğini sıyırıp geçen kurşunun kusursuz vücudunda bıraktığı o kalleş izi gösterdi ve devam etti.
-Öldüğümü sandın ve si**** olup gittin. Hastanede ayıldım. Ameliyattan sonra 2 gün ölü gibi yatmışım.Bunlar yetmezmiş gibi senin yüzünden 2. Kez intihara kalkıştığımı düşündüler .Seni doktor arkadaşın korudu . Beni 2 yıl boyunca bir tımarhaneye kapattılar ulan .
Bir an gözlerinin rengi değişti sandım. Öyle öfkelenmişti ki karşımdakinin kim olduğuna bile emin olamadım.
İlk intihar girşimimizi hatırladım. Ben işten atılmıştım aynı gün Ayla üniversiteyi bırakma kararı almıstı. Geleceğe dair hiçbir umudumuz yoktu. Şuracıkta kollarında ölsem başka bir şey istemem demişti bana! Dileğini hemen gerçekleştirmek isteyeceğim aklının ucuna gelmemiş olsa gerek.Teklifimi kabul etti ama yöntemi o seçti. Bileklerimizi kesecektik! Neden bileklerimizi keseceğiz silah kullansak ya diye söylendiğimde ,ölürken bile beni seyretmek istediğini söyledi benim canım sevgilim .Ben bayılırken Ayla telefonla yardım çağırmış olacak ki hastanede gözlerimi açtım. Arifle de orda tanıştık. Kısa zamanda dost olduk. Zaten çok yalnız bir insandım buna ihtiyacım vardı. Bana ne derse yaptım , hatta bazen ayla yı kırmak pahasına .
Nerde kalmıştık Ayla bana başından geçenleri anlatıyordu bir bir.
-İlk 3 ay cehennemi yaşadım sevgilim( gözler hic te sevgilim der gibi bakmıyordu).Her yeri süngerle izole sidik kokan küçücük bir hücreye deli gömleğimle kapattılar beni!
Sözlerine devam ederken verdiğim tepkileri büyük bir hazla izliyordu.
-Hastabakıcıların tecavüzlerini saymıyorum bile!Öyle çaresiz kalıyorsun ki sevgilim .Öyle çaresizsin ki ölüm hakkın bile elinden alınmış. Bütün varlığınla ölmek isteyip ölemiyorsun bile! Sonra alışıyorsun sevgilim.Hastabakıcılara daha uysal davranıyorsun mesela.Sırf o delikten çıkmak için istemedikleri kadar iyi oluyordum bazen ,anlarsın ya... Tatmin ettim! Önceleri deli gömleğini çıkarttırdım, sonra türlü cilvelerle akıllarına girip doktorla konuşmaları için ikna ettim. Sonunda beni koğuşa aldırdılar.Yıllarım delilerin arasında ******luk yaparak geçti ve bunun tek sorumlusu sensin! Sen ve senin o kalleş arkadaşın!
Artık ağlıyordum.Sadece ağlıyordum yüzüne bakamaz haldeydim.Beni mahveden anlattıklarından çok onu vurduğum günü birden hatırlamamdı.
Nerdeyse sarhoş gibiydim.Arifin verdiği dört ilacın hepsini içmiştim.Aylayı gördüğümde tek hissettiğim ona ihtiyacım olmadığıydı.İlaçlar etkisini gösterdikçe kendime mi geliyor sarhoş mu oluyorum anlayamıyordum . Yön duyularım karışıyordu.Nerden bulduğumu hatırlamadığım silahı Aylaya doğrulturken tabanca cok net Ayla ise silik bir siluetti. Kendimi zorladım yapabileceğim bir tek şey vardı ihtiyacım olmayan şeyi yok etmek.Mecburdum…
Mermi önce kovandan,sonra namludan ve en sonunda henüz kavuştuğu sevgilimin bedeninden ayrılmıştı.Nasıl unutmuştum bunları ? Ahh o koltuktaki deliğin sebebini neden hiç sorgulamamıştım? Oysa o kan lekesi o bej renkli halıdan hiçbir zaman tam olarak çıkmamıştı.Bunu kendime yediremiyordum böyle kör olmayı . Nasıl bu hale gelmiştim?Nasıl nasıl?
Nasıl olacak Arifin yüzünden .Sevili dostum en yakın arkadaşım Arifin. Kalleş Arifin yüzünden!Beni uyuşturuyordu kafamın içine giriyordu! O benim hayatımı yok eden bir yılandı.Belkide herseyi planlamıstı.Bu nasıl olabilirdi? Nasıl bu kadar aptal olabilmiştim?

-Bana boçlusun! Dedi durmuş beni izlemekte olan sevgilim.
-Ne? Sesim çok boğuk çıkmıştı ve hala ağlıyordum.
-Bana borçlusun. O tımarhaneden çıktıktan sonra 1 sene yalnız yaşadım ve hiçbir şey düzelmedi .Sonunda fark ettim ki sen burada keyifle,o doktor arkadaşınla uyuşturucuları çekerken benim hayatımı elimden almıştın.Bunun için geri döndüm.
Anlayamamıştım hala. Islak bakışlarımı yüzüne çevirdim.
-Bana hayatını borçlusun. dedi
-Evet ! diyebildim kesin bir teslimiyetle.Haklıydı ona borçluydum.
Hafifçe gülümsedi
-Bana borcunu ödeyeceksin!
-Fazla kazanmıyorum biliyorsun ama babamdan kalma bu ev senin olsun, alabilirsin. Affet , yapmamalıydım nasıl inandım o …
-SUS!Saçmalamayı kes.
-Ama ben seni..
-Kes dedim sana .Bana maddiyattan fazlasını borçlusun
-Evet ama nasıl…
-Bana yaptığını yapacaksın kendine!
Gitti fasulye kavanozunda sakladığım tabancamı getirdi. Yerini bilmesi gayet normaldi .Orda saklamak onun fikriydi zaten.Tabancayı bana uzatırken korkusuz ve kararlıydı.
Ellerimde soğuk demirin ağırlığıyla dondum.
-Kendini vur! Benim tükenen hayatıma karşılık, seninki de sona ermeli!
Hiç şaşırmadım zaten bunun için geldiğini bile biliyor gibiydim.Bir an beni öldürmek isteyen bu cadıyı ortadan kaldırmayı istesem de yüzüne baktığımda kaçınılmazı anladım. Yapamazdım .Aksine kontrol ondaydı , ne derse yapacaktım.Evet , evet kendimi vuracaktım.
Aslında düşününce o kadarda zor olmadığını fark ettim.Hele bide benim yaşadığım bu boktan hayatı hesaba katarsanız hak verirsiniz diye umuyorum.
Şakağıma yasladığım tabancadaki kurşunun ‘‘geliyorum, sakın korkma’’ diye fısıldadığını hayal ettim.
Ne ellerim titredi,ne soluksuz kaldım.Korkmuyordum .Aksine soğuk kanlılığım beni dehşete düşürdü.
Tetiği çekerken Aylayı düşünmedim.Parmağımda hareketlenen mekanizmanın horozu indirmesini.
Küçücük bir iğnenin baruttaki o muazzam gücü 9mm’lik bir çelige nasıl aktardığını tecrübe ettim. Başım ,daha doğrusu başımdan geriye kalanlar, yere düşerken Ayla odada yoktu. Belki yaşama amacını nihayete erdirmiş ve çoktan gitmişti. Bir an vardım ve sonra yoktum!

----------------Adli Tıp Raporu---------------
Ölum sebebi: intihar
Acıklamalar:
Şahıs beraber yasadıgı annesini kaybettikten sonra 4 yıl oncesine kadar şiddetli depresyon ve nihayetinde ağır şizofreni geçirmiştir.
İşyerinden gördüğü halisülasyonlar sebebiyle kovulmustur.
Ekte bulunan hastane raporlarına göre daha öncede bileklerini kesmek suretiyle intihar girişiminde bulunmustur.Bu sebeple gözetimi altına girdiği doktoru Arif Değirmencinin ifadesine göre ’’psikolojisi nin iyice bozulmuş ve en nihayetinde şizofrenisinin yarattığı hayali kız arkadaşının ona zarar verebilecek dercede baskın bir karakter olusturmuştur.Bunun uzerine tekrar intihara kalkışablieceği gerekçesiyle sadece psikolojik danısmanlıgın yetmeyecegine kanaat getiren doktor şahısa tıbbi deney sayılabilecek nicelikte ve yuksek dozajlı ilaç tedavisi uygulamıştır.
İlacların etkisiyle hasta kendni kısa zamanda toparlamıs ve tamamen iyilermiştir.
Ancak aradan gecen 2.5 yıllık tedavi sonrasında sonra ilacı bırakma kararı alan şahıs doktoruna ilaçlarını aldığına dair yalan söylemeye başlamıştır. Arif bey hastanın ilaçları almadığını tekrar hayali kız arkadaşından bahsetmeye onunla ilgili anılarını anlatmaya basladğında fark etmiş ve hastayı kesin bir dille uyardığını belirtiyor.Fakat kan değerlerinden anlaşıldığı üzere şahıs uzun süredir ilaç almamıştır.