[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Büyükannemin evinin kendine has, yılların biriktirdiği bir kokusu vardı; hafif lavanta, biraz eski kitap, biraz da odun sobasının dumanı… Çocukluğumdan beri o kokuyu hep onunla özdeşleştirirdim. Ve ne zaman bizi ziyarete gelse, her zaman aynı koltuğa otururdu. O koltuk, yıllarca onun sessiz varlığını saklayan bir köşe gibiydi.

Büyükannem vefat ettikten sonra ev birden bomboş kaldı. Sessizlik bile değişmişti. Zaman zaman oradan geçerken bile sanki evin duvarları onun yokluğuna ağlıyormuş gibi hissediyordum.

O gün babamla ve ablamla birlikte eve uğradık. Kapıdan içeri girer girmez bir şey oldu. Hepimiz aynı anda, o tanıdık kokuyu duyduk. Ama bu kokunun yıllar öncesindeki gibi güçlü olması, sanki daha dün gelmiş gibi taze olması mümkün değildi. Lavanta, eski kitap, odun dumanı… burnuma bir dalga gibi çarptı.

Ablamla göz göze geldik, nefesimiz kesilmişti. Babam ise derin bir nefes aldı, hiç tereddüt etmeden odanın ortasına bakıp kısık bir sesle, “Merhaba Ethel…” dedi. Sesinin tınısı bir selamlaşmadan çok bir teslimiyet gibiydi.

O an, kokunun kaynağını anlamaya çalışırken koltuğa baktım. Yemin edebilirim ki koltuğun kumaşı bir anlığına hafifçe çöktü, sanki biri oturmuş gibi. Ama göremiyordum. Hava birden buz gibi oldu, saçlarımın dibinden başlayıp omuzlarıma kadar bir ürperti yayıldı. Ablamın gözleri doldu, titreyerek babama sarıldı.

Ve sonra koku bir anda yok oldu. Ne lavanta, ne duman, ne eski kitap… Sanki hiç olmamış gibi. O anda hepimiz, aynı şeyi hissettiğimizi biliyorduk. Odayı bir sessizlik sardı; kalın, nefes alan bir sessizlik. Babamın gözleri hâlâ koltuğa takılıydı. Dudakları kıpırdadı ama bir şey söylemedi.

Eğer bunu sadece birimiz yaşasaydı belki aklımızla açıklamaya çalışır, kendimizi kandırırdık. Ama üçümüz de aynı anda gördük, aynı anda hissettik, aynı anda kokladık. Ve hepimiz, aynı anda “o”nun orada olduğunu biliyorduk.

O günden sonra ne zaman o eve girsem, o koltuktan gözümü alamıyorum. Çünkü biliyorum ki, büyükannem orada bir yerlerde hâlâ oturuyor… sadece görünmez bir şekilde.