Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Göz göze geldik.
Çığlık sesimi üst kat komşum duymuş geldi. Komşum gelip zile basınca oda kayboldu. Korkarak kapıyı açtım. Komşumu görünce sarılıp ağlamaya başladım. NE oldu ne bu halin dedi. Ben de ne gördüğümü anlattım. Sana al gelmiş dedi. Biraz oturdu benimle. Ben alkarısı gelmesin diye bebeğin beşiğine eşimin kazağını koymuştum dedim. Sonrada göstermek için bak burada diyecektim ki kazağı bulamadım. Galiba annem geldiğinde kaldırmış ben farkına bile varmamışım. Hemen geri koydum yerine. Komşum eşim gelene kadar benimle kaldı sağolsun. Yalnız bırakmadı destek oldu. Ben o şeyi düşündükçe titriyordum korkudan.

Dedim ya hayatımda gördüğüm en korkunç şeydi. Ya bir daha gelirse ya kızımı kaçırırsa diye düşünüyordum. Eşim geldi nihayet. Eşime de anlattım olanları. Tam inanmadı sanırım. Çünkü işten izin almasının mümkün olmadığını çok korkuyorsam annesini çağırabileceğimi söyledi. Bende “Tamam.” dedim. Bazı günler kayınvalidemi bazı günler de annemi çağırır eşim gelene kadar yalnız kalmam diye düşündüm. O gece rüyamda al karısını gördüm yine. Bebeğimin beşiğine siyah bir örtü örtüyor. Nefes alamasın diye o örtüyü örttüğünü anlıyorum. Bu örtünün altından bebeğimin nefesi kesilir ve boğulur gibi sesleri geliyordu. Bende çocuğumu kurtarmak için siyah örtüyü kaldırmaya çalışıyorum. Gücüm yetmiyor. O incecik hafif örtü öyle ağır ki kaldıramıyorum.

Aklıma dua okumak geliyor.
Ben okudukça örtü hafifliyor. En sonunda da kendiliğinden rüzgarda uçar gibi kalkıyor örtü. Kızımı çıkarıp kurtarıyorum o anda da uyanıp beşiğin başına koştum ve bebeğimi beşiğin içinde ters dönmüş şekilde buldum. Yüzüstü yatmış ve kafasını sağ sola bile çeviremiyor resmen boğuluyordu. Bir bebek kendi başına nasıl dönebilir o şekilde. Gerçekten imkansız. Hemen aldım kucağıma biraz daha uyanmasam bebeğim ölecekmiş. Mosmor olmuştu çünkü havasızlıktan. Eşimi uyandırdım. O da görünce durumun ciddiyetini anladı. Kızım kendine gelince ağlamalarına devam etti. Eşimle beraber ailemizi arayıp haber verdik. Gecenin bir yarısı durumun acilliğinden çıkıp geldiler. Annem eşime izin al iş yerinden.

Karını yalnız bırakma dedi. Ve bizim köyde bir evimiz vardı ara sıra gidip kaldığımız. Hatta oraya gidin. Kafanızı dinleyin dedi. Kabul ettik. Eşim iş yerinden zor da olsa izin aldı ve 3 gün sonra köye gittik. Köye gidişim bütün kötü şeyleri arkamda bırakışımdı. Öyle düşünerek gittim. Ama öyle olmadı. Yiyeceğimizi giyeceğimizi alıp gittik. Köy havasının hem kızımıza hem de bize iyi geleceğine emindik. İlk gece bir şey yaşamadık. Ama ikinci gün eşim evin bahçesindeydi. Ben de bebeği uyuttum. Kıyafetlerini yıkayıp balkona asmak için çıktım. O sırada eşim bana seslendi. Bak evin dibinde mantar çıkmış diye. İndim bakmak için. Bebeğin odasının penceresi açıktı zaten. Ses gelirse duyabilirdik. Onun rahatlığıyla inmiştim zaten.

Evin etrafına bakıyorduk konuşuyorduk ve bebeğin ağlama sesi geldi.

Ben de artık panik olmuştum. Ağlama sesi duyunca çok kötü bir şey olduğunu düşünüp yüreğim ağzımda koşuyordum. Yine aynı şekilde koşmaya başladım. Eşim de arkamdan koştu. Odaya girdiğimde hemen kucağıma aldım onu. Sarıldım. Sırtını ellediğimde çok terlediğini fark ettim. Sırtını sileyim üstünü değiştireyim dedim. Üzerindekileri çıkarırken bebeği yan tutuyordum o anda bebeğin sırtında kına lekesi olduğunu gördüm. Kıpkırmızı yuvarlak bir şekilde tam sırtının ortasındaydı. Kına kokusu da geliyordu. Hemen eşime gösterdim o da çok şaşırdı. Müthiş bir korku hissediyordum. Dualar okudum bebeğimin başından bir daha hiç ayrılmamaya karar verdim. Hem ağlıyor hem de okuyordum.

Bu kınanın anlamı neydi bilmiyorduk. Elimiz kolumuz bağlıydı. Neye karşı mücadele ettiğimizi bile bilmiyorduk. Ben hep bebeğin yanında kalıyordum artık. Ben mecburi ayrılacaksam eşim kalıyordu. Hiç yalnız bırakmıyorduk onu. İki gün sonra gece vakti pencereye tıklattı biri. Eşimde bende uyuyorduk. Sese uyandım. Eşimi uyandırdım. Kalktık beraber baktık kimse yoktu etrafta. Geri girdik içeri. Kızım ağlamaya başladı aldım yine kucağıma. Derken bir ses daha geldi. Yine cama tıklatıyordu biri.


Eşim bu sefer hızlı davranıp camın perdesini açtı hemen.

Eşimin anlattığına göre gördüğü şey o kadar hızlı yok olmuş ki sadece yok olurken arkasında bıraktığı parlak ışığı görebilmiş. Sabaha kadar uyumadık. Bebekte hiç susmadı zaten. Artık buna bir çare bulmalıyız diye düşündük. Karar verdik 2 gün sonra gidelim diye. Ertesi gün çok uykusuz ve yorgun olduğumuz için benim başım dönüyordu artık kendimi çok kötü hissediyordum. Eşim de bitkindi ve çocuğa ben bakayım sen biraz uyu dedi. Sonra da ben uyurum dedi. Tamam dedim.

__________________