Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Merhabalar,

Anlatacağım bu olayların ilk başlangıcı 15 yaşlarıma dayanıyor. 15 yaşındayken anneannem vefat etmişti. Çok severdim onu. Ölümünü kabullenmem kolay olmadı. Cenazenin olduğu gün çok fazla yağmur yağdı. Hatta öyle bir yağdı ki sel gitti sanki. Akşam olduğunda balkona çıktım. Yağmur devam ediyordu. Toprak kokusunu içime çekiyordum ve ağaçların arkasında parlayan bir şey fark ettim. Miyop olduğum için hemen gözlüğümü takıp tekrar baktım. İnanılır gibi değildi. Karşımda duran anneannemdi. Gülümsüyordu. Üzerinde bembeyaz bir elbise. Çok korktum o an. Hemen içeri girdim. Annem baktı yüzüme ama üzüldüğüm için kötü halde olduğumu düşündü bir şey sormadı. Tam anlatacaktım vazgeçtim. İnanmazlardı. Onu çok seviyordum. Bu yüzden etkilendin derlerdi eminim. Bir de deli muamelesi yapılabilirdi.

Bu yüzden içimde tuttum ama söylemeyi de deli gibi istiyordum. O gün öyle geçti. Bir hafta sonra yine inanılmaz bir yağmur yağdı. Bu sefer pencerenin önündeydim. Perdeyi açtım sonuna kadar dışarıyı izliyordum ve yine onu gördüm. Anneannemi… Uzaktaydı yine ve havada duruyor gibiydi. Uçuyor gibi sanki. Korkarak baktım yine. Aynı yüz ifadesi vardı mutlu ve halinden memnun gibiydi. Perdeyi kapattım ama o kadar çok korkmuştum ki yatağa girdim. Korkuyla tavanı izliyordum o anda bir ağırlık çöktü üzerime normalde hiç uykum yoktu ama sanki uyku ilacı içmişim gibi bir anda uykum geldi. Uyuyakaldım istemsizce ve rüyamda anneannemi gördüm. Aynı şekilde ben pencereden dışarı bakıyordum ve anneannem karşımdaydı.

Bir anda bana doğru yaklaştı uçar gibiydi ama.
İyice yaklaştı ve benimle konuştu. “Benden neden korkuyorsun?” dedi. “Anneanne sen ölmedin mi?” dedim. “Öldüm ama bak burdayım. Sana bakmak istedim sadece. Seni özledim” dedi. Bende seni çok özeldim anneanne ama korkuyorum dedim. “Korkma, oğlum korkma!” diye başımı okşadığı anda uyandım. Saate baktım çok ilginçti. Pencereden bakmamın üzerinden sadece 1 dakika geçmişti. Bir dakikada nasıl uyuyabildim, nasıl rüya görebildim bilmiyorum ama içime huzur doldu bir an. Tüm korkum geçti. Rüyamda anneannemi görmek bana kendimi iyi hissettirdi. Korkularım geçince rahatladım tabi. Belki hayal belki gerçek ama onun bana zarar vermeyeceği kesindi.

Ben onun torunuydum. İşte hikayem böyle başladı. Yağmur yağarken anneannemin ruhunu görerek. Aradan 3 yıl geçti. Yakın bir arkadaşımı kaybettim. Ölmeden bir gün önce buluşmuştuk ve gelecek planlarımızdan bahsetmiştik. Onun ölümü de çok yıprattı beni. Haberi aldıktan sonra 2-3 gün kendime gelemedim. Konuşamadım. Onun cenazesinden bir ay sonra yağmur yağdı ve ben o akşam da arkadaşımı gördüm. Anneannemden sonra başkasını görebileceğimi düşünmemiştim. Hem de onu evimin içinde, odamda gördüm. Yatağımda uzanıyordum. Yağmurun sesini dinliyordum.

Bir şimşek çaktı o anda. Odanın içi aydınlandı, saliselik bir an. İşte o saliselik parlama ile odamda arkadaşım belirdi. Nasıl bir çığlık attıysam annem ve babam odaya geldiler hemen. Onlar geldiğinde arkadaşım yok oldu. Beni sakinleştirmeye çalıştılar. Konuşmayı beceremiyordum öyle bir haldeydim. Kekeliyordum ama dediklerimi anlamıyorlardı. Çok zor kendime geldim gelince de anlatmadım yine. Bilmiyorum nedenini ama söylemek gelmedi içimden. O günden sonra ne zaman yağmur yağsa ya anneannemi ya da arkadaşımı gördüm. Başka zaman olmuyordu sadece yağmurlu havalarda oluyordu. Bunun nasıl bir izahı var bilmiyorum. Hatırlar mısınız ruhsar diye bir dizi vardı ölen kadının ruhu yağmurlu havalarda geliyordu aklıma o geliyor. Bir zamanlar gülerek izlediğim o dizi benim hayatımda gerçek oldu.

Hatta bir gün köye gitmiştik.
Piknik yapacaktık ama hava istediğimiz gibi gitmedi. Yemek yediğimiz esnada yağmur başladı. Bu arada da biz üstü kapalı çardak gibi bir yer vardı oraya girdik ama yanlar açık olduğu için ıslanıyoruz doğal olarak. Oraları da sofra beziyle falan kapatmaya çalıştık. Bizimkiler bununla uğraşırken benimde elimde çöpler vardı onu atacaktım. Çardaktan çıktım. Çöpün yanına geldiğim anda arkadaşımı gördüm. Her seferinde aynı ürpermeyi ve korkuyu yaşıyordum. Çöpü atamadan geri koştum diğerlerinin yanına. Kuzenime verdim sen şu çöpü at gel diye. Korktum çünkü. Onu gönderdim o yüzden. Sonra olaylar artmaya başladı. Ben onları gördüğümde hiç konuşamadan gidiyordu o görüntü ama sonra konuşmaya başladım.

Zamanla göre göre alışıyorsunuz gerçekten öyle. Anormal olan ne varsa süreklilik kazandığında artık normalleşiyor. Bende de öyle oldu. Aniden karşımda gördüğümde ürküyordum birden ama sonra alışıyordum bu alışmalardan sonra durum konuşmaya geçti. Ve dediğim gibi sadece yağmurlu havalarda. Ben 22 yaşlarımdayken bir arkadaşımın evinde kalacaktım beraber sohbet ederek vakit geçirecektik.



Gece saat 2-3 gibiydi hala muhabbet ediyorduk. Ve hava gürlemeye başladı birden. Yağmur yağacaktı çok belli. Benim gözüm sürekli etrafta. Ne zaman göreceğim, kimi göreceğim diye bakıyorum. Kimseyi görmedim o an. Sohbete devam ediyoruz bu arada. Arkadaşım içecek getirmek için mutfağa gitti bir ara. Ben odada onu bekliyordum ve bir anda bağırma sesi geldi içerden. Hemen koştum mutfağa baktım arkadaşımın eli kanıyor yerde de cam kırıkları var. Çok kötü kesilmiş eli. Sesi duyunca ailesi geldi bir anda. Biz elini sardık falan. “Ne oldu?” dedim. Annesigilin yanında bana çaktırmadan sus işareti yaptı.


Annesigil de biraz durunca “İyiyim. Siz gidin kaza oldu işte.” dedi.

Onlar odadan çıktı. Ailesi gidince sordum “Ne oldu içerde?” diye. Çekine çekine söyledi. “Ben mutfakta birini gördüm.” dedi. “Kimi gördün, hırsız gibi mi? dedim. “Yok değil. Anlatacağım ama bana inanırsan eğer.” dedi. Zaten yalan söyleyecek çocuk değil. “Tabi inanırım ne oldu anlat.” dedim. “İçerde yaşlı bir kadın gördüm. Sana yemin ediyorum hem de havadaydı.” dedi. Bende anlamamazlıktan geldim, ona belli etmedim. “Nasıl olur bu?” falan şaşırmış gibi yaptım biraz. Sonra o kendinden şüphelendi. Ben uykusuz kaldım herhalde ondan böyle bir şey gördüm dedi. Bu arada elini kesme olayı da şöyle olmuş.

Bardaklar varmış elinde korkuyla bardakları sıkmış onlarda kırılınca eli kesilmiş. Bu böyle hayal gördüm herhalde diye konuşunca üzüldüm durumuna ve zaten yaşadığım olayları paylaşacak birine de çok ihtiyacım vardı. O an ona anlattım. “Şimdi ben sana bir şey anlatacağım inanma sırası sende.” dedim. Baktı şaşkınca. O gördüğün kadın benim anneannem dedim. Suratıma öyle bir bakışı vardı ki. Sanki Fransızca konuşmuşum gibi. “Korkma ama zarar vermiyor.” dedim Sonrasında en başından yaşadıklarımı anlattım. Şimdiye kadar da başka kimse bilmedi. Bir tek ona anlattım o da gördüğü için. Benim dışımda gören ilk ve tek kişi oldu. O nasıl görebildi anlam veremedim. Sonra bir gün şehir dışına çıkmıştık babamla.

Yolda arabayla gidiyorduk.
Babam yorgun gözüküyordu. “Baba gel yer değiştirelim. Ben kullanırım. Sen yoruldun.” Dedim. O da biraz uyumak için benimle yer değiştirdi. Yarım saat falan gittik. Yol karanlık tabelalar hafif okunuyor. Ben de söylemiştim miyop olduğumu. Gözlüğümü taktım o yüzden. İlerde yolun ortasında duman gibi bir şey vardı. Hareket ediyordu, şekli değişiyordu sürekli iyice yaklaşınca kayboldu. Neyse dedim göz yanılması oldu sanırım. Bir 15 dakika daha gittik. Yağmur başladı. Silecekler çalışıyor sürekli. Bir anda bastırdı babam da uyuyor. Arkadan biri selektör yaptı ben sağ geçtim geçebilsin diye ama geçmedi. Hatta yavaşladım falan acelesi mi var diye yok geçmiyor ama arabaya bir ışık vurdu eminim ondan. Tekrar aynı ışığı hissedince baktım aynadan.

Bakmamla da kaza yapmam bir oldu zaten. Arka koltukta anneannemi ve arkadaşımı gördüm ikisi de oturmuş aynadan bana bakıyorlardı. Öyle bir panikledim ki savruldum sağ sola bir de yağmur yağmıştı zaten yerler buzdan beter. Kötü bir kaza yaptık anlayacağınız. Çok şükür babama da bana da bir şey olmadı ama araba diye bir şey de kalmadı. Konuşabildiğim olayı anlatayım şimdi de. Ben gece uyuyordum o an da birinin saçıma dokunması ile uyandım gözümü açtım anneannem. “Oğlum” dedi. Sıçradım yine. Oturdu yatağımın kenarına. Ayılamadığım için o an rüya gibiydi. Bizleri çok özlediğini anlattı. “Niye mezarıma gelmiyorsun hiç?” dedi.

Geldiğinizde seviniyorum ama gelmezseniz üzülüyorum dedi.
O an “Anneanne neden dünyadasın, hala neden seni görüyorum?” dedim. Buna cevap vermeden kayboldu. Bir ölüyle konuşmak kulağa garip geliyor farkındayım. Her şey hayaldi diye açıklanabilir. Belki de şizofren diye ama son olay. O olayda şöyle oldu. Teyzem çok hastaydı, biz hastanedeydik onun başındaydık. Ameliyata girecekti. Ameliyata girdi koridorda teyzemin eşi, kuzenim, ben, annem, babam bekliyoruz. Zaten bir tane teyzem vardı. 5 saat geçti 6 saat geçti. O ameliyattayken bir yere de ayrılamıyoruz. Babamlar arada sigara içmeye çıkıyor o kadar.

Kimsede bir şey yiyecek, içecek iştah yok. Zaten doktorlarda riskli olduğunu söylemişti. İşte o anda ben ameliyathanenin kapısından anneannemin çıktığını gördüm. Yine bir tek ben görüyordum onu. Gülümsüyordu her zaman ki gibi. Koridordan geçti, hatta süzüldü sonra arkasından teyzem çıktı, O da onun gibi süzülerek gitti peşinden. 5 dakika sonra doktor gelip hastayı kaybettik başınız sağolsun dedi. İşte hayatımda yaşadığım en garip gündü o. Teyzemi de başka günlerde görebildim. Elbette yağmur olduğunda. Ona da niye sadece bana geldiğini sordum. “Sadece sana gelmiyorum. Aslında ben hep oğlumun ve eşimin yanındayım ama onlar görmüyor.” dedi.

“Yusufla mezara gelin diye çağırdı bir gün.
Yusuf teyzemin oğlu kuzenim. O hafta mezara gittik. Hem anneannem hem teyzem için. Sonuç olarak hala yağmur yağdığında görmeye devam ediyorum. Ne zamana kadar sürecek hiç bilmiyorum. Aklımda çok soru var ama hiçbirinin cevabı yok. Ha bu arada hocaya da gittim. Bakım yapmasını istedim ama hiçbir şey demedi. Her şeyin normal olduğunu söyledi. Eğer o görseydi bu yaşadığım olayı destek alırdım belki ama o göremedi. Ben de güvenip anlatamadım. Sadece bir gün eğlencesine fal baktırdığım zaman bakan kişi “Sende garip bir şeyler var.” dedi. “Seni koruyanlar, ruhani bir şeyler var hep yanında.” dedi. Belki bir gün bunu tamamen çözecek biri çıkar karşıma ama şimdilik böyle devam edecek gibi gözüküyor.


Esrarengiz olaylar

__________________