Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Bazen büyük bir korku vardır ve nedeni belirsizdir. Hiçbir nedeni, hiçbir açıklaması yoktur. Belki de korkuyu yaratan budur. Bir neden olduğu zaman bu nedeni çözebiliyorsun ve nedeni bildiğin zaman açıklama yapması kolay oluyor. Analiz yapabiliyor ve yapışacak bir şey buluyorsun. Ancak, korkunun bir niteliği vardır. Arada bir ortaya çıkar... Ve nedensiz bir korku yaşanır. Bu, varoluşçuların angst dediği kaygı, varoluşçu korkudur. Ondan ya da bundan değil ama varoluşun kendisinden korkmaktır. Varlık sürekli yoklukla çevrilidir; varlık, yokluk içinde varolur. Varlık sanki yokluk okyanusu içinde bir adadır. Varlık çok küçüktür ve yokluk engindir. Olay sadece yokluğun bu enginliğidir. Ve bu devasa yokluğun ortasında minik bir varlık. Korkunun başka hiçbir nedeni yoktur; bu duygu insanın ayağının altındaki toprağı almaya yeter. İnsan bir uçuruma düşmeye başlar ve belirli bir neden tespit edemediği ve “Bundan ya da şundan korkuyorum.” diyemediği için kaygı artar. Çünkü onu açıklayacak bir şey yoktur. İnsanlar psikanalistlere aslında tedavi olmak için değil, mutsuzluklarının nedenini öğrenmek için gidiyor. Ve psikanaliz çok yardımcı oluyor; ilaç olduğu için değil, açıklama getirdiği için. İnsan açıklamayı bildiğini düşündüğü zaman rahatlıyor. Artık her şey netleşmiştir. Artık kelimelere dökebilir, üzerinde düşünebilir, mantık yürütebilir. Yani bu durum arada bir herkesin yaşadığı bir durumdur. Ve insanın bunları yaşaması iyidir; kaçınmanın bir anlamı yok. Eğer kaçınırsan bir fırsatı kaçırmış olursun. Eğer bunu yaşamayı kabul edersen, en başta bir bunalıma benzer ve çok tehlikelidir; sanki bütün bir geçmiş yok oluyormuş, insan ölüyormuş gibi. Ama bir süre sonra insan kendini güvende hissetmeye başlar. Bu güvensizliğin içinde. İnsan yokluğun içinde gevşer ve bütün korku kaybolur. Yani en başta bir bunalıma benzeyen şey, sonunda bir duvarın daha yıkılması anlamına gelir. Bunu yaşa ve neden aramaya çalışma. Çünkü zihin çabalayacaktır. Zihin sürekli “Bu yüzden ya da şu yüzden korkuyorum.” diyecektir. Aslında bir nedeni yoktur. Her gece kırk, elli ya da altmış dakika bunun içine gir. Odada sessizce otur ve engin yokluğun minik varlığını boğmasına izin ver. Bırak varlık adan yokluk okyanusu içinde yok olsun. Bir hiç ol. Korkuyu kabullen ve üzerine git. Çıktığın zaman çok taze, çok canlı ve korkusuz olacaksın. Korkusuz olmak için insanın korkuyu yaşayıp aşması gerekiyor. Ve bu tür bir korkudan sonra sıradan bir korku bir şey yapmaz, değil mi? Erkek arkadaşının seni bırakabileceği korkusu var. Bu da bir korku ama bu, sıradan bir korku çünkü birçok başka erkek arkadaş bulabilirsin; ciddi bir korku sayılmaz. Yaşamak için yeterli paran olmayabileceği korkusu var ama insan her zaman bu konuda bir şeyler yapabilir. Bu korkular çok önemsizdir, aslında özleri yoktur. İnsanlar bu korkular içinde yaşıyor, o yüzden korkusuz olamıyorlar. Ancak, insan bu korkuyu yaşayıp aşmalıdır. O yüzden bir açıklama bulmaya çalışma; çünkü yok. Sadece yaşa sadece. İzle ve mümkün olduğunca derinine gir. Korkuyla git ama git. Bütün korkuna rağmen git. Ve ondan çok güzel bir şey çıkacaktır, ondan bir gül gibi bir şey doğacaktır. Varlığın giderek daha fazla bütünleşecek. Eğer insan yokluğun meydan okumasını kabul ederse, varlık bütünleşir. O yüzden endişe edecek bir şey yoktur. Korku orada ve senin onu yaşaman gerekiyor.

CESARET
(Osho)