Pas tutmuş yüreklere inat benim kurşuni çığlıklarım... Yıkık bir kentin ırmağıyım ben... Üzerimde muzip haşarı meleklerin dolaştığı...Uzakları yakın eden bir ruh var içimde, bir seni yakın edemeyen, bir seni çekemeyen.Her şarkı, bir yalnızlık melodramını taşır içinde... Bundandır notaların eksik kalması, tam kavuşacakken es' denilip susulması... Senle başlayıp sensiz son bulması.

Kaldır perdeni, ben yedi kat insanım! Hiçbir bıçağın altına yatmadı başım. Eksiktim yine de, umudum elden düşmeydi, sen düşürmüştün beni sana! Her şeyimi aldın, kendimi alma benden. Yaşamak değilsen bile, aşk olarak kal dilimde. Zehrin bal olur ey sevgili seni yutkunduğum her nefeste.

Saçlarının gölgesimi yüzüne vuran yoksa aklındaki başka yüzlermi sana yansıyan.

İnsanı insan olarak, dünyayla ilişkilerini de insani ilişkiler olarak kabul ederseniz, sevgiyi yalnız sevgiyle, güveni yalnız güvenle, vb., değiştirebilirsiniz. Sanatın tadına varmak istiyorsanız, sanat kültürü almış biri olmalısınız; başkalarını etkilemek istiyorsanız, başkalarını gerçekten canlandıran ve yüreklendiren biri olmalısınız. İnsanla -ve doğayla- ilişkilerinizin her biri, gerçek bireysel hayatınızın belirli bir şekilde kendini göstermesi olmalı, isteminizin nesnesine uymalıdır. Karşılığında sevgi uyandırmadan seviyorsanız, yani sevgi olarak sevginiz karşılığında sevgi yaratmıyorsa, seven bir kişi olarak dışavurumunuzla kendinizi sevilen bir kişi yapamıyorsanız, sevginiz güçsüzdür, bir talihsizliktir.

Karl Marks