IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası - Zehra'nın Türküsü: "Sareri Hovin Mernem"

"Sareri Hovin Mernem" bir Ermeni türküsü. Ama biz onu "Turnam Yare Selam Söyle" olarak da biliyoruz. İki kardeş halk tek ezgide birleşiyor. Halkların kardeşliği, onların birbirinden kopamayacağı, birbirinden etkilenmeden yaşayamayacağı türküleriyle kanıtlanıyor.

Bir köy avlusunun uçuruma bakan yamacında, pür dikkat Zehra'nın yanık sesini dinliyoruz. Zehra gözlerini kapatmış, " Turnam gidersen Mardin'e/ Turnam yare selam söyle" diyor. Öyle yanık ki sesi, öyle içten söylüyor ki hasretini...

Bir gün, bir trafik kazasında ölüm susturuyor Zehra'nın sesini, nefesini...

Her türkü, yaratıcısının yüklediği anlamını veya anılar zincirini, varsa hikayesini yazar. Bir de bizim için ayrı bir hikaye oluşturur. Çok sevdiğimiz eski bir arkadaşımızın büyülü sesini fısıldar kulaklarımıza, her duyduğumuzda içimize oturur. O an neredeysek her şey değişir ve biz bir köy avlusunun uçuruma bakan yamacına gider, gözümüzün önünde Zehra, onun yanık sesini dinleriz.

Bir başkasının hafızasında alçak bir katliamın izlerini taşır bazen bir türkü. Ninelerin ağıtları ve çocukların şaşkın bakışlarıyla uğurlanır ölüler. Şehrin taş evlerine çarpar, yankılanır çığlıklar. Bir daha dönmeyeceğini bilmenin çaresizliği yakar yürekleri " Hem kavime hem kardaşa/ Turnam yare selam söyle..."

Ya da bir yıldır görmemiştir sevdalısını bir Ermeni genci ve onun uğruna ölümü bile hiçe sayar, onu gören gözlere hayatını adar. Nasıl bir sevdadır ki bu canından vazgeçirebilir insanı.

"Dağların rüzgarına öleyim
Yârimin boyuna öleyim
Bir yıldır ki görmemişim
Görenin gözüne öleyim
Durmuşum gelemiyorum
Dolmuşum ağlayamıyorum
Bir yıldır ki görmemişim
Görenin gözüne öleyim. "

Bir türkü iki kardeş dilde

Zehra'nın söylediği bu türkünün bir Ermeni türküsü olduğunu öğrendiğimde türkünün anlamı bir kat daha artacaktı benim için. Ne de güzel olacaktı, bir türkü iki kardeş dilde ve tek bir ezgide birleşecekti artık.

Ermeni asıllı İranlı müzisyen Hovannes Badalyan, türküyü saklı bir hazineyken gün ışığına çıkarmış, notaya almış ve halk arasında çokça söylenir hale gelmesini sağlamış.Türküye başka dillerde de söz yazılmış ve hangi millete ait olduğu sıkça tartışılmış.

Bizim olmayana onursuzca sahip çıkmak çirkin bir tutum elbette. Örneğin, Kürt, Ermeni ve Azeri ezgilerinin üzerine söz yazıp TRT arşivlerine geçirilmesi gibi örnekler belleğimizdeki yerini koruyor. Ama şimdilik olaya burdan bakmak yerine, başka bir açıdan bakalım.

Pakrat Estukyan'ın dediği gibi "Hindistan'dan gelmedi ya bu türkü " Her iki dilde de hasreti, aşkı anlatmıyor mu? Bunlar kardeş iki halk değil mi? Elbette ki etkileşim yaşayacaklar, elbette ki türküleri iç içe geçecek, karışacak, hatta bazen kime ait olduğu bile belli olmayacak. Bunlar çok normal, tersi bir durum anormal olmaz mıydı? Neden her iki dilde de dinlediğim bu türküden ayrı ayrı haz aldığımda yaşadığım güzelliği yabana atayım? Neden haz almak yerine kavgaya düşeyim? Birilerinin kurnazlıklarının ağına takılarak yaşayacağım güzellikleri görmezden geleyim.

Türküler kimsenin değil ki!

Onlara sahip çıkmak, koruyup kollamak başka, onları hoyratça sahiplenip, üzerinde hak iddia etmek başka.

Türküler kimsenin değil ki!

Onlar bazen deli bir genç kızın rüzgarda sallanan saçlarında, bazen fırtınada mavi beyaz köpüklü dalgaların kıvrımlarında.

Onları tutmak, zincire vurup "sen benim esirimsin!" demek ne mümkün.

Şimdi gözlerimi kapatıyorum. Şu an her şey değişiyor ve ben bir köy avlusunun uçuruma bakan yamacına gidiyorum. Gözümün önünde Zehra, onun yanık sesini dinliyorum.

Turnam gidersen Mardin'e

Turnam yâre selam söyle...