IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, "Babacığım,kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş:
"Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın.. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün. Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler , insanı sonsuza kadar rahatsız eder.
Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve sevin.

Askerin Arkadaşı

Bu, Vietnam’da savaşan ve sonunda evine dönecek olan John adında bir askerin hikayesidir.John evine gitmeden önce San Francisco’ da bulunan anne babasına telefon açtı: "Sevgili anne ve babacigim,sonunda eve geliyorum ama birşey sormak istiyorum.Bir arkadaşımı da beraber eve getirebilir miyim? " " Tabii ki " diye cevapladılar. "onunla tanışmaktan mutluluk duyarız". "Ama bilmeniz gereken birşey var" diye John devam etti, "O savaşta ağır yaralandı.Kara mayınına bastı ve kolu ile bacağını kaybetti.Başka gidecek hiçbir yeri yok. Onun bize gelmesini ve bizimle yaşamasını istiyorum". " Bunu duyduğuma çok üzüldüm oğlum, belki kalacak başka bir yer bulması için ona yardımcı olabiliriz" "O hayır , onun bizimle yaşamasını istiyorum ." "Oğlum," dedi babası, " sen ne istediğinin farkında değilsin.Böyle büyük bir sorunu olan birisi bizi çok rahatsız eder.Bizim kendi hayatımız var ,ve böyle farklılığa izin veremeyiz. Bence sen eve gelmeli ve bu çocuğu unutmalısın. O kendi yaşamını devam ettirmenin bir yolunu bulacaktır." O andan sonra , John telefonu kapattı.Anne ve babası ondan başka bir söz duymadılar...
Birkaç gün sonra , San Francisco polisinden bir telefon geldi.Oğullarının bir binadan düşerek öldüğünü söylediler. Polise göre intihardı.Anne ve baba telaşla uçağa binerek oğullarının teşhisini yapmak için San Francisco’daki şehir morguna gittiler.John’u teşhis etmişlerdi. Ama gözleri faltaşı gibi açılarak bilmedikleri birşeyi farkettiler. John ’un bir bacağı ve bir kolu yoktu...