IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Yalnızlığın çiçek bahçesinde geziyorum. Elim, yüzüm, gözlerim ıslak… Bir ses arıyorum, bir yüz arıyorum, bir koku arıyorum; tanıdık, bildik, aşina…

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Sıradan bir sevda istiyorum aslında, herkesin olduğu kadar dolu, o kadar derin ve etkili… Bir masal aramıyorum. Bir hikayenin kahramanı olmak değil derdim.

Çok yürüdüm, çok koştum, çok bildim, çok öğrendim, çok sevdim, çok ağladım; o yüzden artık dinlenmek peşindeyim çünkü çok yorgunum.

Sesim çarpıyor kendime gece yarıları, kendi gürültüme uyanıyorum. İşin kötüsü alıştım bu yalnız uykulara, şimdi birisi gelse bilmiyorum da nasıl uyuyacağım?

Bir kadın çok bilmemeli demişti birisi… Hayatıma çarpmış ve kırılmıştı, ondan aklımda kalan az cümleden biridir. Şimdi anlıyorum demek istediğini ama itirazım var: Çok bilen ben değilim, hep daha az bilenine denk geldim, budur kadersizliğim!

Yine de haklıdır belki! Çok bilmemeli bir kadın çünkü mutlu olma şansı artıyor. Herkesin emeklediği yerlerde koşuyorsan, nasıl ayak uydurursun hayata?

Bir adamı daha ilk cümlesinde yakalıyorsan, leb demeden leblebiyi anlıyorsan, yalanı yakalıyor ve seziyorsan, aldatması zor bir kadınsan; nasıl mutlu olursun?

Yalnızlığın çiçek bahçesi ömrüm, bütün renklerini bildiğim tomurcuklar yüzünden yalnızım. Biraz daha yavaş yürümüş olsaydım eğer, biraz daha sakin, belki her şey farklı olurdu. Başka bir iş, başka bir yaşam seçebilseydim mesela, daha az düşünüp okusaydım; belki daha çabuk ve kolay kanardım. Kandıkça daha mutlu olurdum belki, belki defalarca yeniden coşardım.

Şimdi ömür yalnızlığın çiçek bahçesi,ıssız bir geceye uyuyup, sessiz bir sabaha uyanarak bitiyor hayat. Biraz daha sevebilmek için bütün bildiklerimi unutmaya razıyım ama bilmediğim tek şey bu sanırım; nasıl unutacağım?

Candan Ünal