Sevgili yalnızlık, sevgili, kocaman bir hüznün koynunda,
Ayak bilekleri incecik, yorgunluğu büyük korkulu...
Obir sessizliğe gider, susarız biz de ama söyleriz...
Ama ileriden çok ileriden sardunyaların oralardan,
Akşama bir şeyler olur, bir şeyler avuçlarında sıcaklıkla.
Bir şeyler sevgili yalnızlık, bir şeyler...
Bizim yanılmamıza vesîle olan da bu;
Yanılan, çok yanılan, iyi ki yanılan...
Üzerimize geceyi çekip uyumuş gibi sanki;
Bir bardağı kırdığımız, incecik bir gölgeyi çizdiğimiz...
Uzak yollardan bize gelen, hüzünlerler bizi seven,
Sonra annemiz midir anımsayan bizi...
Nasıl şey? Şeylerden: korkulardan, yalnızlıktan.,
Ve bir nevi K A R A N F İ L S İ Z L İ K T E N (!)
O bahçeler ki çiyli hâlâ, uzak görünür durur şimdi.
O sevgiler ölü, biz bir maziye gömülmüşlerdeniz.
Büyük yapılarda, girerken merhaba denen, ancak;
Değişik ev içlerinde, bir çocuk dişleri bu gülerken!
Bir şeylerden, şeylerden; sevgili yalnızlığımız büyür böyle.
(Bize bir günâhı bırakıp giderler ve sonra gelsinler, kırkıncı gün gelsinler, günâhı ve biz onu çok severiz. Sabahsızlık değil miydi bunalmamıza sebep olan, alsınlar geri, bıkmış oluruz çünkü... Çünkü günâh, sevilenlerden bıkıldığı kadar.)