Gece aydınlık ve birazcık sıcak...
Ve kâğnılarda tahta yataklarında,
Koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı!
Ve kadınlar birbirlerinden gizleyerek...
Bakınıyor, duruyorlardı ayın altında!

Ve kadınlar, bizim kadınlarımız olanlar...
Korkunç ve mübarek elleri, ince küçük çeneleri,
Kocaman gözleriyle, anamız, avradımız, yârimiz!
Ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen, soframızdaki yeri,
Ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız...

Ve karabasana koşulan, ağıllarda.
Işıltısında yere saplı bıçakların,
oynak ve ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
Kadınlar, onlar bizim kadınlarımız...
Şimdi ise ayın parıldıyan ışığında!

Kâğnıların ve keselerin peşinde...
Harman yerine kehribâr başaklı sap çeker gibi;
Aynı yürek, huzur dolu ve aynı yorgun.
Alışkanlık içindeydiler, on beşlik şarapnelin çeliğinde!
İnce boyunlu çocuklar uyuyordu ve kadınlar...