Geceydi, biri belime bıçak dayadı...
Hem de arkadan, yüzünü bile görmedim.
Olağan bir şeyleri anımsar gibi doğal...
Soğuk, alelâde, ilk defa edinilmiş bir güçle.
Ağırdan aldım içimdeki korkulu kendimi...
Kullanılan ve değişen bir çoğulluk gibi ben.
Dönüp bakındım, denenmiş bir bakışla...
Bakındım, budanmış bir mavilik gibiydi gece.
Köpek hırlamalarının dışındaki mavilik de.
İçimi unuttum, kahrolası içimi hepten unuttum!
Ben böyle mi kendimi avuttum, avundum.
Düşsel olan düşüncelerden bir şekilde soğuttum.

Geçen birileri var mı diye düşündüm önce...
Süzdüm ışıltısız boşluğu, daldım ışıltısız boşluğa.
Biri belime bıçak dayadı, arkadan...
Bunu anımsamalıydın bundan böyle kendimde!
Dudakları bir kadından alınma suskunlukla,
Bıçağı kasıklarımda tutmasını isterdim o an...
Birden canlanacağından korkulan,
Bir ölüye alışamamak gibi kasıklarımda,
Ürkek ama son verici olabilmeliydi ki;
Çünkü ben bu tabiata uygun bir ikiliğim...
Bacaklarımı bir yerden iyi değerlendirilmeliyim!
Korku, ölümün kibridir her gizlenmede...

Ay üzerinde yazılar silinmiş gibi karardı yine...
Biri belime bıçak dayadı, anımsadım.
Hem de arkadan, kan!