Hayvan ve insan?
 

Birine küfür ederken "hayvan", "it", "domuz" diyoruz.
Bir insanın düşeceği en kötü hâli bir hayvana benzeterek tasvir edebileceğimize inanıyoruz.

Hayvanların kendi için de bir güzellik ve estetik olgusu taşıdıkları bilimsel olarak ispatlanmış.

Kediler Ney sesinden çok hoşlanırken, kaplanlar keman sesini seviyor. Ama düdük sesi bir kaplanı çok sinirlendiriyormuş. Gerçi benide...

Bir köpeğin Chopin'in bir noktürnü karşısında rahatsızlıkla havladığını, uluduğunu, buna karşılık neşeli, kıvrak bir hava çalınınca sükûnet ve keyifle uyuduğunu tesbit etmişler.

Böcekler renkleri algılayıp daha parlak ve canlı renklere ilgi duyuyormuş.

İngiliz dilinde "bower bird" denilen kuş eşi için (yani sevgilisi beğensin diye) yuvasını öyle kuruyormuş ki insanın bu yaratıkta estetik bir kaygı olduğuna inanası geliyor. Bu kuş yuvasını ördükten sonra içini parlak tüyler ile süslüyor, yuvanın girişini parlak taş ve midye kabukları ile süslüyormuş. Ne muazzam ne latif bir incelik.

Demek ki güzele olan eğilim insanın özgül (spesifik) bir vasfı değil. Hayvanlar da kendi ölçülerinde güzellikten zevk duyuyorlar, üstelik bununla da kalmayıp güzel olan şeyi inşa etmeyi de başarabiliyorlar.
"Alıntı"