[Ocean]

Routing, herhangi bir şekilde network’te bulunan bir aygıttan(pc, server, switch, bridge, printer…) çıkan sorgu paketlerinin başka bir network’te bulunan aygıta yönlendirilmesi işlemidir. Routing işlemleri 3 şekilde yapılır;

Kod:   Kodu kopyalamak için üzerine çift tıklayın!

    Static Routing(Statik Yönlendirme)
    Dynamic Routing(Dinamik Yönlendirme)
    Default Routing(Varsayılan Yönlendirme)

Static Routing

Static Routing, Routing Table’a manuel olarak birisi tarafından giriş yapılmasıdır. Static Routing’in diğer routing çeşitlerine göre avantajları;

Router’ın CPU’sunu routing hesaplamaları ve işlemleri ile yormaz.
Manuel giriş olduğu için dynamic routing’te olduğu gibi diğer router’lar ile bilgi alışverişinde bulunmaz, bu da bandwith açısında tasarruf yaratır.
Network’lere ulaşılabilecek bilgi yetkili bir kişi tarafından girildiği için güvenlik sağlar.
Genelde küçük kurumlarda kullanılır.

Ancak bu güzelliklerine rağmen dezavantajlarıda vardır;

Static Routing girişi yapacak olan yöneticinin söz konusu networkleri çok iyi bilmesi gerekir.Yoksa yanlış girişler ve performans düşüklüğü olabilir.
Sisteme yeni bir network eklendiğinde yönetici bunu manuel eklemek zorundadır.
Eğer bir network için tanımlanmış route’ta, router’da yada bandwith’te bir sorun olduğu zaman o network tamamen ulaşılmazdır yani static route’ın bir yedeği yoktur.

Static route’ın Cisco router’larda tanımlanması şu şekilde olur;

Router(config)# ip route [hedef network adresi] [hedef network subnet mask] [hedef network’e yönlendirileceği adres yada router’ın bacağı]

ör:
Router(config)# ip route 212.252.10.0 255.255.255.0 212.252.10.2

çok basit bir açıklaması vardır, 212.252.10.0 network adresli ve 255.255.255.0 subnet mask’lı network’e ulaşmak isteyen paketler benim direk olarak bağlı olduğum router’ın 212.252.10.2 adresine gitsin.

Sonuç olarak; static route küçük, 3-5 router’lık yakın network’ler için ideal ve performanslıdır. Ancak router ve network sayısı arttığında işler karışır ve hepsine static route girmek imkansız hale gelir.

Default Routing

Default Routing tek çıkışlı network’ler için kullanılan ve “tüm networklere ulaşmak isteyen paketler şuraya gitsin” şeklinde bir tanımlamadır. Çok fazla önemli olan bir routing çeşiti değildir ve Cisco router’larda tanımlanması şu şekilde olur;

Router(config)# ip route 0.0.0.0 0.0.0.0 192.168.1.1

Burada ilk gördüğümüz 0.0.0.0 bloğu herhangi bir network’e ulaşmak isteyenler anlamına gelir. İkinci blok 0.0.0.0 herhangi bir subnet mask’a sahip olması anlamına gelir. 192.168.1.1 ise bu özellikleri taşıyan paketlerin nereye yönlendirileceğini belirtir.

Dynamic Routing

Static Route tanımlarken yaşayacağımız en büyük problem şüphesiz networklerimizin artması ve yeni yeni routerların eklenmesidir. Belirli bir zaman sonra static route tanımlamak imkansız hale gelir, bu durumda yardıma Dynamic Routing yetişir. Dynamic Route sayesinde birkaç tanımlama sonucunda tüm router’lar otomatik olarak bulunur ve routing table ona göre dinamik olarak oluşturulur ve paketler bunlara göre yönlendirilir.

Bu noktada öğrenmemiz gereken AD(Administrative Distance) yani yönetimsel uzaklık denilen bir şey vardır. AD bir router’ın “neighbour” yani komşu router’a ulaşması için gereken yolların numaralandırılarak sıralandırılmasıdır. AD’ler 0-255 arası numaralandırılırlar ve en düşük numarası olan yol komşu router’a ulaşması için tercih edilir.

Routing işlemini gerçekleştirecek olan her türün ve yöntemin standart AD numaraları vardır.

Kod:   Kodu kopyalamak için üzerine çift tıklayın!

Routing Protocol     AD Value
Connected Interface     0
Static Route     1
eBGP     20
EIGRP     90
IGRP     100
OSPF     110
IS-IS     115
RIP     120
iBGP     200

Daha birçok kaynak vardır ancak bunlar konumuzla alakalı olanlar. Bu tabloyu inceleyecek olursak;

Connected Interface: Router’ın direk olarak bağlı olduğu router’dır. Direk bağlantı olduğu için Router’a en yakın router’dır ve bu yüzden AD’si sıfırdır yani tablodaki tüm protokollerin kullanıldığını düşünürsek tercih edilecek olan kaynaktır.
Static Route: Direk bağlantılı kaynaktan sonra tercih edilecek route’dur, çünkü yönetici tarafından en iyi yol hesaplanarak tanımlandığı ve router’ın kaynaklarını minumum kullandığı varsayılır.
eBGP (Exterior Border Gateway Protocol – Dış Sınır Geçit Protokolü)
EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol – Geliştirilmiş Dahili Ağ Geçidi Yönlendirme Protokolü)
IGRP (Interior Gateway Routing Protocol – Dahili Ağ Geçidi Yönlendirme Protokolü)
OSPF (Open Shortest Path First – İlk Açık Yöne Öncelik)
IS-IS (Intermediate System-to-Intermediate System – Ara Sistemden Ara Sisteme)
RIP (Routing Information Protocol – Yönlendirme Bilgilendirme Protokolü)
iBGP (Interior Border Gateway Protocol – İç Sınır Geçit Protokolü)

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



ROUTING PROTOKOLLERİ

Şimdi Routing Protokollerine Göz Atalım;
3 Çeşit Routing Protokol sınıfı var.

Kod:   Kodu kopyalamak için üzerine çift tıklayın!

    Distance Vector
    Link State
    Hybrid

Distance Vector: Bu tür protokoller diğer network’e ulaşacak en iyi yolu hesaplamak için mesafeyi kullanırlar, Bellman-Ford algoritması olarak bilinen bir en-kısa-yol algoritması kullanırlar. Bu algoritmada en kısa yolu bulmak için, aşılacak olan router sayısını başka bir deyişle “hop count” kullanırlar. Bu “hop count” sayısı da sınırlıdır, örneğin RIP’te 15′tir, yani 15. router’dan sonra paket drop edilir. Bu yapıdaki routing protokolleri için en iyi yol, en az router sayısı olan yoldur. Router’lar düzenli olarak belli aralıklarla birbirlerine update gönderirler. Bütün router’lar komşularından haberdardır. Konfigürasyonu kolaydır. Bu yapıdaki protokollere RIP ve IGRP örneklerini verebiliriz.

Link State: Bu protokoller shortest-path-first olarak da anılırlar, Dijkstra olarak bilinen bir en-kısa-yol algoritması kullanırlar. 3 tablo bölümü oluştururlar. Bir tablo komşu router’ların bilgilerini barındırır. Bir tablo network’ün topolojisini barındırır. Bir tablo da routing tablosudur. Bu algoritmayı kullanan router’lar bütün topolojiden haberdardır. Çok ağır bir algoritması vardır, konfigürasyonu zordur. Sadece bir olay olduğunda update gelir. Bu yapıdaki protokollere verilebilen en iyi örnek OSPF’tir.

Hybrid: Hybrid kısaca iki protokol yapısının özelliklerini barındıran bir yapıdır. En iyi örneği EIGRP’dir.

[ufukcingay]

güzel bir makale teşekkürler