Bazen insanlar, seni neden bu kadar çok sevdiğime anlam veremiyorlar.
” Nesi var bunun, bu kadar sevilecek?” diye açık açık soruyorlar.
İnsan, bildiği sorunun cevabını düşünür mü?
Düşünüyorum işte, nasıl anlatsam da anlasalar diye.
Sonra soruya, soruyla cevap vermeyi tercih ediyorum
ve bu sefer ben soruyorum;
- Siz daha önce, hiçbirini, kirpiklerine kadar sevdiğinizi hissettiniz mi?
Her neyse.
Yağmur yağıyor en derinlerime.
Sahi insan bu kadar içten üzülebilir mi?
Hiç kendimi böyle çaresiz, böyle hiçbir şey gibi hissetmemiştim.
Ben hep güçlüydüm, beni hiçbir şey yıkamazdı.
Eee ne oldu? Ne değişti de böyle oldu?
Boşversene.
Sabahın 8inden beri, Farid Farjad - Goleh Pamchal dinliyorum.
Bu şarkıda hüzünlerimi, gözyaşıma dönüşüyor ondan belkide.
Hani bir ara, ben yaparım başarırım diye palavralar atıyordum kendime.
İç sesim duy beni, ben başaramayacağım.
Pes ettim, bu bir oyunsa ben kaybettim.
Okulada gitmeyeceğim, stajada dershaneyede.
Evimde şu 4 duvarımdan dışarı çıkmayacağım mümkünse.
Mümkün müdür? - Kesinlikle.
Sonuç olarak Ted, bir öldürmeli günü yaşıyoruz.
Saatler öğleni gösteriyor, bir sigara yanıp diğeri sönüyor.
Sonbahar ya, belkide ondan benimde yapraklarım dökülüyor.
Kim bilir..
Tuğçe arıyor sürekli, nasılsın niye cevap vermiyorsun diye?
Ne diyeceğim, kalbim bir ıslak kelebek ve.
Bir kanadı kırıldı.
Sahi, kelebekler tek kanatlada uçabilir mi?

İyiyle kötüyü, siyah ve beyaz gibi keskin çizgilerle
kim ayırabilmiş ki?

14.01
Pazartesi.
03.10.2011.