Çevrimdışı

Bazen kız okadar çirkin olur ki ilacı kendi gazozuna atarsın.Böyle diyor kendine güvenen errrrrkek.Hayır birde küçümseyip ''Adriana Lima nın nefes aldığı bir dünyada kadınlar bazen sorgulamalı biz neyiz acaba diye'' diyor, hatunu küçümseyerekten.Düşünemiyor ki biscolata erkeği diye bir gerçekte mevcut.Hayır bu kese kağıdı olayı son buldu sanırsam.E erkek nüfusu azalınca talep arttı arz kayıtsız kalacak değil ya.
[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

 

Çevrimdışı

Sosyal paylaşım platformlarından pek bilinmeyenlerinden birinde benim pek sevgili arkadaşlarım, Galatasaray'ın M.United maçının fotolarını sürekli yükleyip 10 kişi nasıl defans yapıyoruz demişti, uslanmayıp Fenerbahçemin 2-2 berabere kalmasıyla dalga geçmişti.Gelelim bugüne o ne özgüven o ne iddalar ne iddalar, kendi sahasında Cluj'a yenilen Braga'ya yenildiler.Birde Braga'yı küçümserlerken adamlar geçen sene Uefa'da final oynadı dememe takmışlardı.İçimdeki yaşlı eski bilmiş koca karı fırlıyor ve diyor ki 'Ben ne dedim hı? Ne dedim ben?'.Hayır ben demiştim demeyide hiç sevmem

 

Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



Farkımız tarzımız sloganı Bülent Ablamızdan çıkma aslında

 

Çevrimdışı

Becerebilirsen sen sev beni, gözlerimin içine bak ve ne gördüğünü söyle derinlerimde… Kalbimi keşfet önce, sonra bedenimi ve becerebilirsen sen sev beni…
Sev ve bırak her şeyi geride, ne kalmışsa düşlerden öte geçmişinde, hepsini bırak, soyun gel. Gel ve bak bana kuytuluklarımda, karanlıklarımı gör, ihtirasımı anla ve sen sev becerebilirsen beni…

Zor kadın değilim, kolay zaten olmadım, basittir sevdadan beklediğim. Bir tek seni sevmeyi istedim; bir gece yarısıydı, elin elime değdi, sadece bir andı, dönüp baktım, baktın, vazgeçtin, hiç vazgeçmedim.

Hiç vazgeçmedim sana koçmaktan, sana doğru eğmekten yüreğimin saçak olmuş saçlarını. Sen hangi uzaklıktaysan artık, bir türlü uzanmadı elim kolum, en sonunda eğilmekten yoruldum.

Ama hiç çekmedim gözlerinden gözlerimi. Sen ne zaman baksan beni orada buldun, belki bundan hoşnuttun, hep sevilmek isteği seninki!

Ah ömrümüzün yarısı aşkla kaplı, yarısı ego… Şimdi aşka düşsek, dizimiz kanar diye vazgeçer gurur; içimizde yaşayan küçük bir çocuk o.

Yine de sevmeyi denemelisin. Denemelisin sevildiğin bir kadının yangınında tutuşmayı ve onun göğüslerinde uyumayı. Dişlerini geçirip etine, tırnaklarını belki de, en can yakan sevişmelerini onunla yaşamalısın.

Denemelisin beklentisiz sevilmeyi, seni çıkarsız seven bir kadının koynunda uyumayı öğrenmelisin. Uykundan uyandığında kan ter içinde, o yumuşak sesiyle ruhuna dokunan bir kadını sen de sevmelisin.

O yüzden sen sev beni, ben zaten ölüm gibi bekliyorum gelmeni….

 

Çevrimdışı

Sana çarpmak da bu kalbin kaderiymiş meğer, sana çarpıp durmak aniden, gidiyorken tüm hızıyla rüzgarın. Ellerim, dizlerim kan içinde ama yüzümde kocaman bir tebessüm. Ben de düşermişim yeniden aşka meğer…
Oysa ben onca sevda görmüştüm ve en çok ben yıkılmaz sanıyordum kendimi aşkın karşısında. Şimdi ne oldu?

Ben de düşermişim meğer bir balık gibi ağların ortasına, şimdi bütün bu çırpınışım boşuna ve hatta daha çok sarılıyor ipler boğazıma her çırpınışımda.

Ben ki; onca sevda görmüştüm şu hayatta, kanmaz, aldanmazdım ya; ben de düştüm işte aşk denilen o düşün tam ortasına….

Şimdi kim uyandıracak beni hepsine inanmadan? Kim tutacak kollarımdan ve hepsinin yalan olduğunu haykıracak yüzüme? Daha önemlisi, kim vazgeçirecek şimdi beni aşktan?

Bundan sonrası yolun belli ve insan bile bile idam sehpasına gider mi? Gidiyormuş demek ki!

Önce güzel günler geçireceğiz birlikte, gözlerini o ilk gördüğüm an hep yüreğimi böyle çarptıracak derinden. Sonra gittikçe yavaşlayacak ritmi, alışacağız…

Alışmak da keyifli çünkü can dayanmaz her seferinde kalp ağızda yaşamaya. Önce pijamalarla oturmayı, sonra ben makyajsız, sen tıraşsız dolaşmayı doğal karşılayacağız.

Bir gün kavga edeceğiz en hasından. Öyle naz için tartışmak falan değil, sağlam bir kavgaya tutuşacağız. Lades gibi çakılacak aklımıza her söz. Belki birkaç saat, belki birkaç gün küs kalacağız. Ardından güzel bir sevişmeyle işi tatlıya bağlayacağız.

Öyle sevişerek tatlıya bağlanan günler de bitecek sonra, işin kötüsü gün gelecek kavga bile etmeyeceğiz çünkü diğerleri gibi olacağız. Susan, konuşmayan, paylaşmayan…

Ve bir gün ömrün sonuna geleceğiz! Eteğimizde iki çocuk, geçmişimizde pişmanlık dolu bir hayat ve alışkanlıklarımızdan ayrılamadığımızı anlayıp susacağız yine.

Veya

Bir gün apansız ayrılacağız! Sen ya da ben anlayacağız birlikte yapamayacağımızı, havlu atacağız! Yeniden başka biri için çarpacak kalbimiz ve şu cümleyi bir yere yazacağız: Onca sevda görmüştüm oysa….

Veya

Birlikte geçireceğiz ömrü! Acı tatlı günlerimiz olacak heybemizde. Çok seveceğiz birbirimizi, aşktan, sevgililikten öte, hayat yoldaşı olacağız. Yaşlılıkta bile ufak tartışmalarımız olacak ama ilaçlarımızı alıp almadığımızı kontrol etmek için barışacağız. Birlikte yürüyüşler yapacağız ve bütün gençler bize özenip, bir gün bizim gibi olmak isteyecekler ve iyiyse kaderimiz el ele öleceğiz….

 

Çevrimdışı

‎"Mesajlarıma cevap vermiyor,
Telefonlarımı da açmıyor kesin aldatıyor beni.
Neyse aklıma kötü şeyler getirmiyim belki araba çarpmıştır..."demiş birisi

 

Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]!


Anlatın ne olur tek tek bana
Değiştim mi ben, ben böyle miydim?
Bu kadar mıydı mutlu günler?
Kimim kaldı ah, beni kim dinler?

Anlatın ne olur tek tek bana
Tükendim mi ben, ben böyle miydim?
Ağlamazdım, yakışmazdı..
İlk damla ah, ne zaman aktı?
Ben böyle miydim, böyle miydim?

Ben böyle değildim..
Kaçamıyorum.. Buluyor beni..
Kendi yaşlarımla boğuyor beni, boğuyor beni..
Ah nerede yirmili yaşlarım?
Yoruldu kalbim, ben böyle miydim?
İlkbahardım, hiç üşümezdim
Buz kesiyor artık günlerim
Ben böyle değildim, böyle değildim
Kaçamıyorum.. Buluyor beni…
Kendi yaşlarımla boğuyor beni, boğuyor beni..

Durduramıyorum, yetmiyor gücüm
Liğme liğme gecem gündüzüm
Sonuna geldim.. Kapandı devrim..
Artık dizlerimin üstündeyim.

 

Çevrimdışı

Sonsuzluk neydi? Nerdeydi? Kaç saniye, kaç dakika unutulabilir yaşanılanlar? Sorumluluk neydi? Kime neye göre verilmeliydi yada buna kim kararverebilirdi? Hayat; tıpkı bir çocuğun annesinden dayak yedikten sonra anne diye ağlaması aslında.İntihar etmek mi istiyorsunuz, durmayın!Eğer bunu düşünmeye başladıysanız çoktan ölmüşsünüzdür.Rica ediyoruz boşa yer kaplayarak gereksiz yere oksijen tüketmeyiniz.

 

Çevrimdışı

Seveceksen kocaman elleri olan bir adamı sevmelisin, düşmene izin vermemeli hiç, sıkı sıkı tutmalı seni.Öpeceği zaman ellerinin arasına almalı yüzünü, ellerin ellerinde kaybolmalı.Sevmek için basit bir neden daha eklemiş olursun fena mı?

 

Çevrimdışı

birşeyler yazmak isterdim ama neyse bende sıradayım!