[Mara]

En son şiirlerimden bazılarının inandırıcı oluşu, bunları her gün artan bir çekingenlik ve isteksizlikle yazdığım gerçeğini hiçbir bakımdan gölgeleyemez. Kimi zaman büyük bir yoğunluğa erişir bendeki yaratma sevinci, ama bunun bile herhangi bir önemi yok artık. Şiir kalıplarını kullanmakta edindiğim ve bir yığın ham maddeden tamamlanmış bir eser çıkarmanın sevincinden beni yoksun bırakan kolaylıkla ya da günlük yaşantıya duyduğum ve belli birtakım şiirleri düşünmeme yoğun bir coşkunluk katan ilgiyle açıklanabilir bu iki nokta.

Sonra şunu da düşünmek gerek. Uğraşmak her gün biraz daha boş ve anlamsızmış gibi geliyor bana; donunda ya durmadan aynı hava çalınıyor ya da söylenecek yeni şeyler, bunları söyleyebilecek yeni anlatım yolları bulmak için uzayıp giden bir arayışın meyveleri çıkıyor ortaya. Ta başından beri, şiire yoğunluğunu veren, aslında o güne kadar sezilemeyip birden çıkar yol olduğu anlaşılan iç değerlerdir. Bugün her şeyi gözden çıkarırcasına çılgın bir yenilik düşkünlüğüne karşı son savunma dayanağımı, elimdeki görünüşte tekdüze ve süssüz anlatım gücümün iç yaşantımı açıklamada gene de en iyi araç olduğuna duyduğum sarsılmaz inançta buluyorum. Ama tarihte bulabildiğim örneklerin -iç değerlerin yaratıcılığı konusunda herhangi bir örneğin ele alınmasına izin verilirse- hepsi bana karşı.

Oysa bir zamanlar, şiir yazarak organik bir açıklığa, kesinliğe kavuşturulması gereken bir kendi yaşantımın özü, tutku dolu, son derece yalın bir yığın konu vardı kafamda. Her çabam ince de olsa, kaçınılmaz bir bağla o temel amaca yöneliyordu. Öyle ki, her şiirin tohumu ne kadar şaşırtıcı olursa olsun, yolumu yitirmediğimi biliyordum. Her zaman duyuyordum o ânın parçasını aşan bir şey yarattığımı.

Bir gün geldi, besleyici kaynaklarım bütün bütüne tükendi eserlerimde. Yazdığım sözleri düzeltip parlatmaktan başka bir şey yapamaz olmuştum artık. Öyle doğruydu ki bu - yaptığım işi inceledikten sonra daha iyi anlamıştım bunu- usta bir tekniği bir ruh haline uygulamak yetermiş gibi, daha derin şiir gerçekleri arama çabasını artık gereksinmiyordum. Bunun yerine, bir şiir soytarılığına çeviriyordum şiir uğraşımı. Başka bir deyişle, daha önceleri sezip uzak durduğum bir yanlışlığa düşüyordum.

Bugüne kadar, neredeyse bir saplantıyla, koşuk şiirler sınırladım kendimi. Neden bir başka türü denemiyorum ? Yetersiz de olsa, bir tek karşılığı var bunun: Birtakın kültür kaygıları,duygular,biraz da alışkanlık yüzünden bırakamadığım bir yol bu. Sonra, özü yenilemek için biçim değiştirme düşüncesi acınası bir özenti gibi geliyor bana.

~ 6 Ekim 1935

[Mara]

Nesneler bizde kalan anılarıyla kendilerini açıklarlar.
Bir şeyi hatırlamak -yalnız o anda- onu ilk defa görmek demektir.

En gerçek anlarda,geçmişte ne idiysen gene o olduğun olgusu ile yalnız hatırlanan şeylerin gerçek olduğu olgusu arasında bir ilişki kurmalısın.

~ 28 Ocak 1942

----------

Kaderin amansız oluşu değildir sorun; çünkü insan bir şeyi inatla isterse, onu elde eder. Korkunç olan, istediğimiz şeyi elde ettikten sonra ondan bıkmamızdır. O zaman suçu kaderde değil, kendi isteğimizde bulmalıyız.

~3 Şubat 1943

[Mara]

İnsan, kendi kendini aldatamaz.
Sen büyük bir şey yapmak, çilekeşler gibi dünyadan el etek çekmek istedin; sonunda da ne bunu yapabildin, ne de her zaman seninle birlikte olan insanların arkadaşlığından hoşlanır oldun.

Kaderin sana attığı bu son tekmeden çıkaracağın acı ders de, iki yıl süren iç hesaplaşmanla hiçbir şeyi değiştirmiş ya da düzeltmiş olmamandır.
Düşünceye dalarak bu bataklıktan kurtulabileceğini sanma avuntunu bile yitirdin.

~17 Ekim 1940.

[Mara]

*Elbette acı çekerek insan çok şey öğrenir. Ne yazık ki, acı çekmek öğrendiklerimizden yararlanacak güç bırakmaz bizde. Bir şeyi sadece bilmek, hiçten de az bir şeydir.
*Dünya nasıl olması gerekiyorsa öyle. Kendini kurtaramayanı hiç kimse kurtaramaz.
*Sıkılgan katillerdir intihar edenler.
*Gerçeklik insanın şu ya da bu şekilde içinde bir bitki gibi yaşayacağı bir zindandır.
*Bir insan acı çekiyorsa, başkaları bir sarhoşmuş gibi davranırlar ona: "Hadi, kalk bakalım; yeter bu kadar; hadi işine; öyle değil; ha şöyle..."
*Ağlamak anlamsız. İnsan doğar ve yalnız ölür.

/ Cesare Pavese

[Mara]

"hayat, yaşantı aramak değil, kendimizi aramaktır."

- cesare pavese

[Mara]

"yaşama sanatı, yalanlara inanmayı bilme sanatıdır. bunun en korkunç yanı, doğrunun ne olduğunu bilmediğimizden, bir yalanın yalan olduğunu hala anlayabilmemizdir."

- cesare pavese.

[Mara]

"en büyük mutsuzluk yalnızlıktır.
Bu o kadar doğrudur ki, en eksiksiz avuntu olan din, seni hayal kırıklığına uğratmayacak bir arkadaş -tanrı- bulmaktan başka bir şey değildir."

-cesare pavese.

[Mara]

23 mart 1938

kendini öldürme konusunda haklı bir gerekçesi olmayan kimse yoktur.

yirmi beş yaşında, gücün kuvvetin yerindeyken yapamadığın bir şeyi, şimdi otuz yaşında
başarısızlıklar içinde bir insan olarak nasıl yapabilirsin?

aşk ancak hayranlıktan doğabilirken, birinin seni acıdığı için sevmesini sağlamak, gerçekten acıklı bir düşünce.

açıkca belli: (bir iş edinerek, olağan bir hayat yaşayarak) dünyada kendine bir yer sağlamayı hiçbir zaman başaramayacaksın.

yukarıda sözünü ettiğin ya da bildiğin başka bir eksikliğin yüzünden bir kadının sevgisini (ya da bir erkeğin dostluğunu) hiçbir zaman kazanamayacaksın.

eski deneylerinden bildiğin gibi, uğruna ölmeye değer bir ülküye hiçbir zaman bağlanamayacaksın.

hiçbir zaman kendini öldürme yürekliliğini gösteremeyeceksin. şimdiye kadar kaç kere bunu düşündüğünü hatırla.

-cesare pavese.

[Mara]

"yaşamak öyle saçma bir şey ki, insan dünyaya gelişinin saçmalığına bile tutunmaya çalışıyor.."

yalnız kadınlar arasında ' cesare pavese.

[Mara]

17 ekim 1933

yaşama sanatı, yalanlara inanmayı bilme sanatıdır. bunun en korkunç yanı, doğrunun ne olduğunu bilmediğimizden, bir yalanın yalan olduğunu hâlâ anlayabilmemizdir. eskiden sevdiğim kadınlardan birisini anımsadım dün gece. onu sevdiğimi söyleyerek o kadar zaman harcamıştım ki…