Çevrimdışı

Merhaba ����

Yazıya kendi objektifimden istanbul sahilinin harikulade resmini ekleyerek başlamak istedim umarım başarabilmişimdir.

Anneannem hep insanın neresi ağrırsa canı orada atar derdi. Tam da o durumu yaşadığım bir gündeyim yine. Kendi kendime mızıldanıyorum. Biri olsa da çay mı yapayım çorba mı diye düşünüp sırayla pişirip önüme getirse, nazlansam nazlansam benim nazımı ses etmeden çekse diye hayaller kurup sonra gözümü açıyorum ve yanlız olduğum gerçeğini nefes nefes içime çekiyorum. Vardır aranızda ille, benim gibi hastayken bile kendi kendine bakmak zorunda olanlar. Kendim kalkıp pişirmezsem o bi kase çorba ölsem önüme gelmez. Hoş oburluğumdan eser yok biraz kurabiye kemirip tarçınlı süt içtim ama bana mısın demedi damağım. Bu mecranın iltimasıyla size mızıldanmanın ufak tesellisini yaşamak istedim ama fazlası sanırım sizin de başınızı şişirmek olur. Gelelim bugünün süprizineee




Beni bu hasta halimde etkilemeyi başardı yazarımız. Tıpkı kitabın ismi gibi bir çok duygu ve psikoloji sarsıntısı geçirdim. Bu Kitabı çok önceden almış olmama rağmen bi türlü okuyamamıştım. İsabet olmuş çünkü okurken düşündüren bir kitap kendisi. Ana karakterin ismi yok her şeyi onun gözüyle okuyorsunuz. Bu durum beni rahatsız etmedi bence kitabı etkili kılan nedenlerden en büyüğü bu diye düşünüyorum. Onun dışında içeriğinde çok fazla argo kullanılmış bu sizi biraz rahatsız edebilir ama empati duygunuz gelişmişse çokta gözünüze batmayacaktır çünkü karakterin hikayesinin ağırlığı tüm argoları haklı kılabilir. Karşılıksız sevginin zorluğu ve babasızlığın ezikliği mükemmel biçimde işlenmiş. Özellikle kitabın sonu beni çok şaşırttı. Bu kitap benim tavsiye listemdedir. Alın alın okuyun sevgili dostlarım.

Not; Bana web üzerinden resim eklemeyi öğreten @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] arkadaşıma çok teşekkür ediyorum.
Not2; Kitabı okuyup yorumlarınızı paylaşmayı unutmayın lütfen. Şimdilik hoşçakalın.

 

Çevrimdışı

Merhaba ❄️☃️

Bugün karla merhabalaştık biz Istanbul’da. Elini uzattı samimiyetle, ben dayanamayıp kucakladım. Ebeveyninden gizli gelen çocuklar gibi kısa bi süre kalıp sonra tekrar kayboldu ortadan. Ne hayal ettiğim gibi penceremin önü karla kaplandı ne çatıların üstü. Yine de kokladım boynundan içime çektim o keskin kar kokusunu. Kısacık bir an gözlerim kapandı ve hatırlama mucizesi tecelli etti aklımda. İlk aşk kıpırtılarımı hatırladım, çocukken çizgifilm için erken uyandığım cumartesi sabahlarını, kara kaplı veresiye defterimizi, ilk bisikletimi, ilk düşüşümü, ilk can kırıklarımı, beni ben yapan ne varsa her şeyi tek tek hatırladım kısaca. Bizi tüm kötü ve bencil düşüncelerden kurtarabilecek şey hatırlamak aslında. İnsan hatırladıkça hata yapmaktan vazgeçer..

Yaralandıkça yarasına tükürük basanlardan olmak gerek. Birinden bir tekme yiyince aydınlandığını keşfedebilmek marifet. Sahi ne ara geldi konu buraya hiç farketmedim.. Beni bana bıraksalar Sayfalarca sıkılmadan ufkumu açarım şuracığa.. Fakat ne beni bana bırakırlar ne de ben sizi bunaltmayı göze alırım. Hadi gelin birazda önereceğim kitaptan dem vuralım ne dersiniz?

Yaklaşık 6 günde parça parça okuduğum bir kitap oldu benim için. Güzel ve akıcıydı fakat hem iş hayatım hem de kuzenlerimin bana tatil yapmaya gelmiş olmaları bi hayli etkiledi diyebilirim. Kitabın konusu ve yazarın akıcı anlatımı en büyük avantajlarından biri olmuş. Bu kitabı okurken Labirent aklıma gelmedi desem yalan olur. Konusu gerçekten güzel ve okurken olayları kendiniz yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz. Bu kitap tavsiye listemdedir.

Not; yazar kitabın konusunu anlatmayın dediği için detayına girmiyorum.
Not2; hala tapatalkla giriş yapamamak çok can sıkıcı. iphone kullanmanın dezavantajını ilk defa yaşıyorum.

 

Çevrimdışı

Merhaba����

Durun çekiyorum dedim, durdular. Güneş durdu, martılar durdu, deniz durdu, bulutlar durdu, anılar durdu ve gülümsedik. Hangi renkler geçti içimizden bir biz biliyoruz. Bu aralar resim çekmeye epeyce merak saldım. Yakında telefonumun yetmeyeceğini ve bir foroğraf makinası alma gereği duyacağımı şimdiden biliyorum. Fakat ben yine de yakındanın gelip çatmasını beklemek istiyorum. Çünkü her düşündüğümü hemen yapacak kadar şımarık olmayı sevmiyorum.

Birşeyi çok istemek,beklemek,sabretmek ne güzel bi üçlü. Çağın hastalığı; beklemeden elde etmenin sebep olduğu tüketim çılgınlığı değil mi? Hemen elde edip tüm zevkini hemen tüketiyoruz. Sonra hop sıkıldım bundan başkası gelsin diye çıldırıyoruz. O kadar sapıklaştık ki insanları bile tv kanalıymış gibi zaplamaya başladık. Aşklar zap, arkadaşlıklar zap, komşuluklar zap neredeyse ailelerimizi bile hızla zaplayacağız. Bu durum çok vahim bir hal alıyor dostlarım. Hayatın zevklerinden mahrum, hiç bir şeyin değerini ve kıymetini bilmeyerek beyhude geçen bir ömür. Sahi ne ara unuttuk kıymet bilmeyi çocuklarımıza öğretmeyi?
-emekleme öğretildi
-yürüme öğretildi
-konuşma öğretildi
-yeme,içme öğretildi
-piyano, bale, futboll (tüm sanatsal faaliyetler) öğretildi
-okuma, yazma öğretildi
-okulunu bitirmezsen adam olamazsın öğretildi
-mesleğini eline almazsan kız alamazsın/koca bulamazsın öğretildi
-evlenir evlenmez hamile kalmazsan kısır zannedilirsin öğretildi
-çocuğun yaramazsa sorun annededir öğretildi
-erkeğin elinin kiri öğretildi
-Değer ise şöyle öğretildi; kimse senden daha değerli değil.

Sonra dünya kapkaranlık bir yer olmaya başladı. Herkes herkesin ve herşeyin üzerinde bir hak iddaa etmeye başlayınca film koptu. Cinayetlerin bile temelinde bu egoistlik yok mu?

Neyse bu ağır ve derin konuyu başka bir zaman uzunca tartışırız şimdi size söylemek istediğim başka bir şey var.

Bir kaç gündür eskicilerde resimli çerçevelere denk geliyorum ve satın almaya çalışıyorum. İnsanlar bazı duygularını resmediyor cicili bicili görseller oluşturuyor fakat sonrasında nasıl bir duygu bunalımına giriyor ki eskiciye verme gereği duyuyor. Eh bu benim işime yaramadı diyemem sonucta evim şuan müthiş renklendi fakat yinede bu soruyu sormaktan kendimi alanıyorum. Bir şeylerin değerini bilmek mükemmel bir duygu ve laf aramızda ısırmıyor da yazmak istiyorum gökyüzüne. Sonra kendi kendime diyorum ki belki gökyüzüne yazamıyorum ama buraya yazabiliyorum işte.

Biriktirin dostlarım güzel olan herşeyi biriktirin. Bahçenizde beslenecek kedi biriktirin, odanızda anlamlar yükleyeceğiniz çerçeve biriktirin, göğsünüzde kocaman bir gökyüzü ve içinde uçuşan kuşlar biriktirin. Kuşların kanatlarını hissetmek için ille aşık olmayı beklemeyin.. ve durdurun bütün zamanları bir tebessüm edip resimleyin. Kısacası sevmeyi önce kendimizde keşfedin.



Not; İyi ki günlüğüm var

 

Çevrimdışı

Merhaba 🍁🍂

Telefonların Istanbul’u sağanak yağışlı gösterdiği ama gerçekte tüm gün hava da güneşin asılı kaldığı hoş bir günün akşamından yazıyorum size. Bugün hepinizi neşeli ve keyfli hayal ediyorum her nedense. Sanki herkes sevdiğine kavuşmuş, dışına kapanık olanlar gönül pencerelerine konan kuşlara yem atmış, itiraf edemeyeler sevdiklerine seni seviyorum diye haykırmış, bugün kimse serçe parmağını sehpanın kenarına vurmamış, eyelinerlar tek seferde eşit yapılmış, kimse trafiğe takılmamış, beklenen otobüsler minübüsler tam saatinde durakta bulunmuş gibi. Adeta herkes neyi hayal ediyorsa tüm hayalleri bugün gerçekleşmiş sanki, o denli toz pembe bakıyorum sizlere karşı.
Hoş belki istedikleriniz gerçekleşmiş olmasa da okurken hayal edip keyflenirsiniz diye aklıma gelen her şeyi detaylandırmak istedim. Hepimiz birazcıkta olsa mutluluk hissettiysek gelelim günün kitabına.



Dan Brown / Başlangıç

Öncelikle Brown kitaplarını hiç okumamış ve bu ona dair okuyacağı ilk kitap olanlara söylüyorum. Elinize kalem kağıt alıp ufak ufak notlar alabileceğiniz ve içerisinde; bilim,sanat,tarih,din,felsefe,mimari dallarında ciddi araştırmalarla derlenmiş bilgilerle entellektüel bir kokteyl yapılmış. Eğer bu alanlara uzaksanız kendinize araştırma sahası oluşturmuş olursunuz. Macera kitaplarını da seviyorsanız okurken neden daha önce okumamışım diyebilirsiniz. Dediğim gibi Brown’un okuyacağınız ilk kitabı bu ise ve daha önceki kitaplarını hiç okumamışsanız alın okuyun sizlere tavsiyemdir.

Benim gibi tüm kitaplarının kurdu olanlara da gelirsek neredeyse kitabın her bölümünü tahmin edeceğiniz için sıkılabilirsiniz. Ben okuduğum için pişman oldum açıkcası.

Not; Kendinizi, bilgi dağarcığınızı ve kültürünüzü daha fazla artıracağınız bir hafta diliyorum.
Not2; iphone kullandığım için hala tapatalk’tan buraya bağlanamıyor ve her güne bir kitap paylaşımı yapamıyorum. Şimdilik bu kadar hoşça kalın.

 

Çevrimdışı

Merhaba sevgili dostlarım.

Bugün sizlerle her merhabanın bir hoşçakalı muhakkak var mıdır onu konuşmak istedim.
Zira bu bir hoşçakal metnidir. İstanbulun yine kapalı bir gününü daha noktalıyoruz. Bugün biraz sancılıyım kıvrana kıvrana yuvarlana yuvarlana geziyorum evimin odalarını. Kareli bir battaniyem hiç olmadı benim ama kendi battaniye mi kendim örmüşlüğüm var. Sizlere de tavsiye ediyorum birinin size çiçek almasını beklemeden kendi bahçenizi kendiniz yaratın. Elektrikler gidebilir ihtimaline karşı renkli battaniyeler yapın. Gidip yapay ayılar alıp sarılarak ağlamaktansa ufak bir kedi alın. Emin olun hayatınız güzelleşecektir. Sadece bir rengi değil tüm renkleri sevin mesela. Bir gün gri iseniz ertesi gün yeşillenin.

Ben bugün griliğimden soyunup yeşillenmeye gidiyorum. Dokunduğum her şeyi renklendirmeye, çevremde ki herkese gülümsemeye devam etmeye. Artık bi vedayı hak etti sanırım burası.

Siz siz olun okumaya devam edin sevgili dostlarım. Bilgi yakanızı değil kafanızı bırakmasn

Not: resim paylaşamıyorum artık parmaklarım iflas etti ama siz güzel bir kızkulesi manzarası hayal edim benim için.

 

Çevrimdışı

Merhaba [emoji263]

Sabah sabah aklıma ilk aşkım Ayhan geldi.

Sidikli Ayhan. Eşofmanının üzerinde hep bi sidik lekesi olurdu. Mahallece herkes ona sidikli diye seslenirdi. Kendisi bile o kadar benimsemişti ki, bu lakaba alındığına hiç şahit olmadım. Nesini sevdim niye sevdim bilmiyorum ama, diğer sevdiklerimden farklı severdim onu. Toprak arasında solucan arardık beraber. Kiremitleri taşla ezer biraz kumla biraz suyla karıştırıp çömlekler yapardık ufak ufak. Yaz aylarında bisikletlerimizi kiralar kazandığımız paralarla abur cubur alıp cami bahçesinde yerdik. Sidiklinin eşofmanı hep boğazına kadar çekili olurdu. Diğer insanlardan farklı bi tipi vardı belki ilgimi çeken şey de buydu bilemiyorum. 6 yaşlarındaydık gerçi buna aşk denir mi onuda bilmiyorum. Babası öğretmendi tain nedeniyle taşındıktan sonra onu ne gördüm, nede hakkında bir şey duydum. Süslü bir hikaye ve adonisli bir ilk aşka sahip değilim ama bundan şikayetçi de değilim açıkcası.

Her neyse bu sayede ilk aşkların unutulmayacağı gerçeğini kanıtlamış oldum kendime.

Not: Bu bir merhaba mı, yoksa eski sevgiliye atılan bayram mesajı mı bilmiyorum. Buna forumdan eski tadı alırsam karar vereceğim sanırım.

 

Çevrimdışı

Giderken, kızdığımız her şey nasıl da anlamını yitiriyor.
Geriye sadece hüznü kalıyor mazinin.
Avuçlarımızda tuttuğumuz acının tozuyla el sallıyoruz birbirimize.
Havaya karışan seslerimiz, sevinçlerimiz, kederlerimizle yıkanıyor yolculuğumuz.
Sesi hiç dinmiyor kulaklarımızda,
büyüyüp kalbimizde çağlayan o anne dualarının.
Herkes bir hoşçakal kadar yalnız,
herkes bir veda kadar kimsesiz duruyor kapısında zamanın.


Tüm yarım bırakılmışlara bir şiir bıraktım..

 

Çevrimdışı

Hoş geldin.

__________________
Deniz ol dalgan olayım, sahil ol kumun olayım
Martına kanat olayım, tüyümü Maviye boya
Adın Mavi, Gözlerin Mavi, Aşkın Mavi

 

Çevrimdışı

Merhaba [emoji1652]

“Ne çok laf, şiir mi diyorsun, bu evrakı mahsube?Yüreğin adımları, iç çeker mi, vakayı teşbihten öte? Kesmeyecekse ya da hissetmeyecekse, neyleyim, cam kırıklarını tarif et sen. Bu gramer hiç bile dostun değil, tasmana ihanet edemeyeceksen.”

[emoji94]Burak Tamdoğan Sondan Başa[emoji94]

Şu fotoğrafın içerisine avuçlarımda duran bir bardak çay nede yakışırdı değil mi? Bakarken içimiz ısınıverirdi. Geçen sene kışın en çılgın günlerinde da hi sahile gider kitap okurdum. Bu sene bunu hayal etmek bile hipotermi geçirmeme neden olabilir. O nedenle bu kışı kuvvetle muhtemel evimde geçireceğim. Sahi kış neden bu kadar soğuk bi giriş yaptı, sonbahar neden ışıkhızıyla aktı kim bilir. Biz kışa rağmen içimizi,kalbimizi,insanlığımızı sıcak tutalım yeter..

 

Çevrimdışı

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] sanırım bende de ön yargı var. İyi kötü okuyorsun, devam et. Bazen bir kelime bi hayat kurtarır; bi hayatı alt üst eder. Bunu unutabiliyorum. İnsanın ruhunu emen kan emici mahlukat gibi gördüm bi an kendimi. Kızdım kendime. Oku sen, bizle de paylaş.