Çevrimdışı

Selamun Aleykum.
Sevgili günlüğüm ne konusacagiz seninle ? Nasilsin, iyi misin, ne yapiyorsun mu diyeceksin bana? Merak etme beni. Sen gidince, duman altı kaldı anlatacaklarım.

6 sene once sigarayi bırakırken cektigim onca çile, ızdırap bosa mi gitti simdi? ulan bıraktım, çok süperim ben hehey iradem cok kuvvetli diyordun ne oldu? bu kadar aptallik olmaz! ''ne iradesiz, ne iğrenç biriyim ben" diye diye dolanirim artık.
6 koca seneyi 2 nefeste yok ettim. Hadi tebrik edin beni!

Aklin karmaşası...Bir dal sigara, cam bir kül tablası. Yine ona yenildim iyi mi?

Bir kahve, bir sigara ve; /watch?v=PqZ6qcFxO4w

İki yalnız bir doğru edebilirdik.
Şimdi farklı şiirlerde yaşar gibiyiz.
Ben Mecnun, sen Şirin; tesadüf değil.
Biz bize kurulmuş tuzak gibiyiz.

Söz ettim mavilere, içimdeki yaralardan.
Gökteki yağdı yine, yerdekinde yakamoz var.
‘Bu bir soygundur ‘der gibi bakan gözlerinden,
Artık gider gibiyim.

Bahsetme kimselere, yaramızda kalsın.
Sığmadık şehirlere, şiirlere taştık.
Unutmadım yine, bir büyüklük bende kaldı.
Kadehler kırıldılar sana bu gece.

 

Çevrimdışı

Merhaba küllük. Saat 01:18
Balkona ciktim, hava hafif rüzgarlı yagmur yağıyor. Sigarami yaktim, dumanini yagmura ufledim. Bana soracaklarina ne cevap verecegim bilmiyorum. Asosyalligin dibine vurdum. Kimseyle, konusmak gorusmek istemiyorum, telefonalara bakmiyorum. geri dönüş de yapmıyorum. Kafami dinliyorum, bu cok guzel. asjhkgjk. Mecbur kalmadıkça kimseyle konusmuyorum. Konuştuğumda ses tonum soguk. Uzun sure göz göze kalamiyorum kimseyle. Okuduğum kitaplardan dinlediğim muzikten bile bi bok anlamiyorum. Tahammülüm bitti. Kendimi taniyamiyorum, ben bu değildim.

O kadar kötüsünüz ki, küçücük bir olayın, cümlenin bir insanı nasıl etkilediğinin farkında değilsiniz.

Hoşça kalmayin.


/watch?v=CfJisy0jGe0

 

Çevrimdışı

Zaman hani her seye ilacti ? Zaman geçti geçmesine de ilaç olamadı.
Zaman, benim suskunluğumu sensizlik ile buluşturdu. Zaman, kafeste sessiz sozler biriktirdi. Hayatimiz koca bir zaman kaybindan ibaret. Zamanı yok et.

 

Çevrimdışı

Zaman değil, bir sonsuz hüzün, dedim, usulca doğrularak. Yazarken, yaşarken… bir çınlama, bir ân, beşinci mevsim, on üçüncü ay, sekizinci gün. Belki de bir yetinmeme ruhu, gizli bir geçicilik acısı. İçimizde dışımızda bir boşluk. Geçer ve yoktur. Her şey yabancıdır artık. Hem acı hem arzu, hem hayal hem hatıra, hem unutuş hem kırbaçlı bir bellek. Eşyalar, ağaçlar, kuşlar, dağ başları, lambalar, ay ışığı, ırmaklar, sesler, parmaklar, çocuklar… gövdemizde çiçeklenen ne varsa, kalbimizde yaprak dökmektedir aynı anda. Zaman hüzündür…

Gelecek, öyle mi? Gelecek yok. Gelecek zaman değildir. Hayal bile demek zor. Kuşkudur. Rengi, kokusu, sevinci, acısı ulaşmamıştır bize. Gizli bir ölüm korkusu belki de. Uzansak dokunacağız sanki. Uzakta gördüğümüz her şeydir. Gelir, gelir ve bir türlü gelemez. Hayata katlanmak için yarattığımız en güzel büyüdür. Bir çeşit dünya cenneti. Geldiğindeyse zaten geçmiştir. Biz yine uzaklara bakıyoruzdur.

Zaman insandır. Pervane olduğumuz kalabalıktır. Börtü böcektir. Yoksa biz yalnızlığı nereden bileceğiz. Yoksa biz yaşadıklarımıza nasıl dokunuruz. Yoksa biz nasıl severiz insanı. Yoksa merhamet duygumuzu kim verir bize. Güneş korkutur. Ağaç korkutur. Yağmur korkutur. Kediler bile korkutur bizi. Peki, bu dünya ne, öyle mi? Bizim varlığımızda varlık bulan bir özge zaman. Gövdemizde soluk alan sonsuzluk. Tepeden tırnağa bize dönüşmüş her şey. Tepeden tırnağa her şeye dönüşmüş biz. Biricik özgürlüğümüz. Emeğimiz. Aşkımız. Hüznümüz. Dokunduğumuz her şey.

Daha ne olsun, daha ne olsun…


Şükrü ERBAŞ.

 

Çevrimdışı

Üç gün önce farklı bir sabaha uyandim.. Dağılmış ruhumu gece birileri toplamışçasına huzurlu uyandım..kör düğümü kökünden kesmis ve asıl gerçeklerle yüzleşmis olarak. Uç, özgürsün artik.