Çevrimdışı

Beni en güzel günümde
Sebepsiz bir keder alır
Bütün ömrümün beynimde
Acı bir tortusu kalır..

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Bunca pisliğin,nankörlüğün,yalanın döndüğü bir zamanda
daha iyi biri olmaya,kendime yakışanı yapmaya çalışıyorum hep.
Sonuç hayal kırıklığı bile olsa,ben elimden geleni yaptım,
diyebilmenin iç rahatlığıyla başım dik kalkıyorum hepsinin
altından.Bu bana yeter.

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Eskisi gibi değilim artık.
Tartışmak,kendini anlatmaya çalışmak,
”bak yanlış anladın,aslında ben şunu demek istedim,
sen böyle algıladın.” Şeklinde savunmak
yoruyor beni..
Söyleyecek çok şey var
ama takatim yok.
O yüzden üzmeyin,yormayın,oyalamayın beni..
Samimiyeti,sevgisi,içtenliğiyle gelenler
buyursun
baş köşeye destur almadan otursun..
Söylediklerinin arkasında duramayanlar,
hiç adım atmaya kalkmasın,
olduğu yerde bir anıt gibi dursun.
Tartışmaya mecalim yok artık..
Beni seven böyle sevsin,
sevmeyenin yolu sevdiğine açık olsun.

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Kalabalığın içinde bir başımayım sanki ..yapayalnız ,çaresiz ,kimsesiz ..kocaman bir boşluk var içimde kabullenmedikçe beni hırçınlaştıran.. Gitmek istiyorum gelemediğim ya da geç kaldığım herşeyden gitmek.. Ağlasam da geçmiyor uyusam da öyle bir dağılmışım ki üstelik içimden hiç toplamak gelmiyor..

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Bir süre sonra, insanlar pekde umrunda olmamaya başlıyor.
Kimin ne düşündüğünü ne yaptığını umursamıyorsun bile,
yorulunca kendi kabuğuna çekilip, o küçük dünyanda yalnız yaşamayı öğreniyorsun artık.
Gözyaşını kendi ellerinle silmeyi, ve derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğin vakit,
birdaha kimseye ihtiyacında olmuyor.
Siz buna yanlızlık diyorsunuz, ben ise huzur.
Eğer hala yüreğinizde bir ağrı hissediyorsanız,
değerini bilin. Sezen dinleyin, Ahmet dinleyin, sigara yakın, dolsun gözleriniz, silmeyin..
Unutmayı düşünmeyin bile, sarılın acılarınıza.
Gün gelir, sığınacak bir acınız bile kalmaz.
Benim gibi.. Neden mi anlatıyorum bunları?
Ben artık hiçbir şey hissetmiyorum.
Ne sevgi, ne de nefret..
Ben de sevdim, çok güzel hayallerim vardı.
Hepsi kursağımda kaldı..
Çok uğraştım iyi bir insan olarak kalabilmek için, olmadı..
Kimi sevdiysem bana düşman oldu diyor ya şair, aynen öyle.
Umut dolu uyandığım her yeni gün, bir şeylerin yoluna girmesini beklemekle geçti.
Eksildim, azaldım, tükendim.. Her şey daha da kötüye gitti.
İçimden ne geliyorsa yazmak istedim her seferinde. Yazamadım..
Ona olan kırgınlığım, kelimelerle anlatılmayacak kadar büyüktü..
Eğer hala yüreğinizde bir ağrı hissediyorsanız, değerini bilin.
Ben artık hiçbir şey hissetmiyorum..
“Herkes yaşlanır, bense eskiyorum.”

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Gözyaşıma gülenleri,gülüşümün ağlattığını duyduğum günden beri mutluyum.
Vicdanıma dönüp baktığımda içim çok rahat.
Gülebilmek için kimseyi ağlatmadım ve menfaatim için insan satmadım.
Tüm kusurlarınızı bilmeme rağmen,kusursuz olduğunuzu düşünmekten başka bir
Kusurum yoktu benim.
Artık kendisine bile yalan söyleyen insanlardan,doğruları duymayı beklemeyeğim.
Ağlamakla vakit kaybetmek yerine,gülmeyi hayal edeceğim.
Bugün bir karar aldım;kimseyi en değerlim etmeyeceğim.
Benim en değerlim benim..
Yani kaybetmek kelimesi en çok size yakışır,bana değil.
Bundan sonra herşeye sahip olabilirsiniz ama
Beni Kaybettiniz!

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

Sizin yaş dediğiniz şey sadece sayıdan ibaret.
Ama gerçeği hiç bilmiyorsunuz.
O sayının içine sığdırabildikleri kadar büyür insan.
Hatta sığdırabildiği gözyaşları kadar,sığdırabildiği
kötü insanlar kadar,ihananetleri kadar,tanıştığı
yanlış insanlar kadar,kırılan güveni,incinen sol yanı kadar...
Yıkılan hayallerinin altında kaldığı kadar..
Kendi gözyaşını kendi silebildiği kadar ve bütün bunlara
rağmen gülüşünden taviz vermediği kadar..
Ayakta durabildiği kadar..
Benim kimliğimdeki yaşım bilmem ne kadar..
Ama hissettiğim yaşım biraz önce saydıklarım kadar..
Kısacası insanları tanıyabildiğim kadar..
İşte benim yaşım bu kadar.
İnsan olmayan insanların içinde insan olarak
kalabildiğim kadar.

__________________
Belki yağmura da gerek kalmazdı,
İnsanlar bu kadar kirli olmasaydı..

 

Çevrimdışı

‘Hayat’ diyoruz yaşamaya devam ediyoruz.
Onca kırıklık,onca acı,onca hüzün..
Yaralarımıza üfleye üfleye
“Bir şey yok” diyoruz.
En çok kendimizi kandırıyoruz..
Çok şey var aslında,üflemeyi bırakıp
konuşmaya başlarsam bir daha
asla susmayabilirim.
Öyle çok çünkü,kan kaybım,o kadar
büyük kendime olan yalanım..
“Hayat” diyorum susuyorum.
Nefesim lazım çünkü bana,
yaralarıma üflüyorum..

 

Çevrimdışı

Beni,kendi kalbimden özür dilemek zorunda bıraktınız.
Diledim..
Biraz zor oldu belki ama,neyseki kabul ettim.
Farkettiniz mi?
Ağlamamı beklediğiniz her hayali,
Şuan yerle bir ettim.
Neyse..
Her zaman dedim yine diyeceğim.

Ben bana yeterim!

 

Çevrimdışı

Ben iç dünyama dönüyorum..
Orada hayal kırıklığına yer yok.