TÜRKÇE'DEKİ GÜN VE AY ADLARININ KAYNAĞI

GÜN ADLARININ KAYNAĞI:

PAZAR: Farsça "bâzâr" kelimesinden. Bâzâr; alışveriş yeri, yiyecek satış yeri. Bu addan anlam deĞişmesiyle, haftanın günlerinden birinin adı olmuş.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji Sözlüğü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul.)

PAZARTESİ: Farsça "bâzâr" ile Türkçe "ertesi" kelimelerinin birleşmesiyle oluşmuş.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul.

SALI: İbranice'den pazartesi ile çarşamba günleri arasındaki gün.(Kaynak: Temel Büyük Türkçe Sözlük,Dr.Mehmet DoĞan,Bahar Yayınları,1994,İstanbul)

ÇARŞAMBA: Farsça'dan, çehar-şenbe (dördüncü gün).(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul.Kaynak: Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,Ankara,1965)

PERŞEMBE: Farsça'dan "penc-şenbih" (beşinci-gün) anlamında.Kelime bozularak alınmış.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul. Kaynak: Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,Ankara,1965)

CUMA: Arapça'dan haftanın altıncı günü.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara); Arapça'dan cem'den, cum'a (toplantı,toplanmadan cuma.)(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

CUMARTESİ: Arapça cum'a ile Türkçe irte'den cuma-irtesi.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

AY ADLARININ KAYNAĞI:

OCAK: Eski Türkçe'den od(ateş)dan odak/ocak (ateş olan yer ateşlik)(Kaynak :Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

ŞUBAT: Süryanice'den, şabat/şobat.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul); Süryani dilinden, yılın ikinci ayı, ki yirmi sekiz (artık yıllarda yirmi dokuz) gün sürer.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara)

MART: Latince'den yılın üçüncü ayı.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara); Latince'den Mars(savaş tanrısı)tan martius (Mars'la ilgili olan,Mars ayı)(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

NİSAN: Süryanice'den, nisanna (kökeni Akad. nisannus)dan(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul); Süryanice'den yılının döndürcü ayı.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara)

MAYIS: Latince'den, yılın beşinci ayı.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara); Latince'den, maius (magnus/büyük, maior/daha büyük, maius)tan mayıs..(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

HAZİRAN: Süryanice'den hazaran/hazuran (sıcak, haziran)dan haziran.(Kaynak: Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul); Süryanice'den.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara)

TEMMUZ: Sümerce'den dummuzi'den, İbranice'de tammuz (efendi, bey anlamında).(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

AĞUSTOS: Latince'den augustos (Roma İmparatoru Agustos'un adından) tan aĞustos.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul); Latince'den, yılın otuz bir gün süren sekizinci ayı.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara)

EYLÜL: Süryahice'den, aylul (eylül)dan, eylül (üzüm ayı). Hint-Avrupa dillerinde "eylül" ayının karşılığı yedi sayısıdır.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul); Yılın dokuzuncu ayı olup, otuz gün sürer.(Kaynak:Türk Dil Kurumu SözlüĞü,TDK Yayınları,1965,Ankara)

EKİM: Türkçe, tarlaların ekildiği ay.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)

KASIM: Arapça'dan ayıran, bölen, kısımlayan anlamında.(Kaynak: Temel Büyük Türkçe Sözlük,Dr.Mehmet DoĞan,Bahar Yayınları,1994,İstanbul.)

ARALIK: Türkçe, iki şey arasındaki boşluk.(Kaynak:Türk Dilinin Etimoloji SözlüĞü,İ.Zeki EyyüboĞlu,Sosyal Yayınlar,1995,İstanbul)